Wie zijn tijd wil verdoen moet op het Latijns Amerikaans Film Festival (Laff) de film Um lugar no sol (Een plek in de zon) (2009) van Gabriel Mascaro gaan zien. De documentaire met interviews met rijke Brazilianen, die grote penthouses bewonen, mist een uitgangspunt. De film laat soms aardige beelden van de hoogbouw in Rio de Janeiro zien, maar de interviews hebben overduidelijk geen doel en geen structuur.
De negen gezinnen, stellen en vrijgezellen, die de filmmakers te woord staan hebben heel erg weinig te vertellen. Het zijn waarschijnlijk niet de interessantste mensen (slechts uit negen van de 125 penthouses, waar de filmmaker zich meldde, waren de bewoners bereid te praten). Bij gebrek aan een uitgangspunt voor de film krijgen ze geen zinnige vragen en dus horen we alleen vage kletspraatjes met weinig inhoud en zonder enige samenhang tussen de verschillende vraaggesprekken. Zo vertelt een van oorspong Franse vrouw over haar handel in ambachtelijke kunst, wat niets te maken heeft met het zogenaamde thema van de film: de rijken in hun penthouses.
Voeg daarbij dat het Laff een onscherpe film als voorafje had en je hebt een schandalig slechte voorstelling.
Onvoorstelbaar dat het Laff over Um lugar no sol dit in het programma durfde te schrijven:
“Mascaro analyseert met zijn subtiele maar krachtige beeldtaal en middels interviews de rijke klassen van Brazilië. Inwoners van negen verschillende penthouses openen hun deuren en gedachten naar sociale ongelijkheid, politiek, de wereld om hen heen, maar ook naar meer innerlijke kwesties als verlangens, onzekerheden en vooroordelen. Een hypnotiserend portret over hoogte, status en macht dat een kijkje geeft in de wereld van de Braziliaanse elite. Met zijn oog voor detail weet Mascaro in te zoomen op subtiele details die de kijker aan het denken zetten.”
Artistieke prietpraat, klinkklare onzin!
Um lugar ao sol, een portret van de rijken en hun verhouding tot de Braziliaanse samenleving had zo mooi kunnen zijn, maar is totaal inhoudsloos uitgewerkt. Een van de geïnterviewden heeft er aan het eind van de film ineens genoeg van. Terecht.
Mei 2010
rss