Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Country & western was vroeger een muzieksoort, die niet helemaal ‘cultureel correct’ was. Als je je een beetje bij de culturele elite waande, was country & western niet echte kunst, net zo min als de smartlap. Die grenzen zijn vervaagd, het is niet meer ‘cultureel correct’ om neer te kijken op de ‘lagere’ kunst.

Ook in Brazilië keken hoger opgeleide mensen wat neer op de lokale country & western, de música sertaneja of música caipira. Eerlijk gezegd was daar soms ook wel reden voor, want sommige van de duo’s (vaak zijn het duo’s) die música sertaneja zingen, konden wel erg jengelen en ook in die sector sloeg de commercialisering toe. De films 2 filhos de Francisco en Estrada da vida gaan over dergelijke duo’s.

In de herwaardering van de volkscultuur, kreeg ook de música caipira een nieuwe kans. (Ik heb de indruk dat de term música sertaneja vandaag de dag vooral voor het commerciëlere circuit wordt gebruikt.)

Een aanrader zijn de CD’s Caipira en Mais Caipira van Suzana Salles, Lenine Santos en Ivan Vilela. Het zijn, om het op zijn Nederlands te zeggen, heel erg mooie volksliedjes van het platteland van Brazilië. Vele horen tot het Braziliaanse erfgoed in de zin dat de meeste Brazilianen ze spontaan (kunnen) meezingen, zoals Nederlanders Tulpen van Amsterdam. Heel puur, erg goed gezongen door Suzana Salles en Lenine Santos zonder het eerder genoemde gejengel. Sterke begeleiding door Ivan Vilela.

Een optreden van het trio, dat ik bijwoonde, vond ik minder geslaagd. De muziek was mooi, maar er ontbrak iets aan de chemie tussen de drie, waardoor ze wat houterig en niet op elkaar ingespeeld overkwamen. Aan de muziek deed dat niets af, die was prachtig, net als de CD’s.

Meer Brazilie