Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Brazilië, West-Papua, media en meer

Vrijheid in Nederland: politie tegen eenzame demonstrant

one comment

Dit bericht neem ik graag onverkort over. Hier staat het origineel.

Het gewraakte protestbord5 mei dag van de vrijheid? Politie je beste kameraad?

Op 5 mei, de dag van de vrijheid, ben ik naar Wageningen gegaan om de andere kant te laten zien van vrijheid.
Ik zou natuurlijk aandacht hebben kunnen vragen voor bijvoorbeeld de situatie in Syrië of andere landen in het Midden-Oosten, waar de media op dit moment voluit aandacht aan besteden. Maar nee, ik wilde aandacht vragen voor de situatie in West-Papua, ons voormalige Nederlands Nieuw Guinea.
Dit was dus geen massa-demonstratie of een oproep tot demonstratie maar een eenmansactie van een man die een bord bij zich droeg met de tekst:
” In West-Papua, ons voormalige Nederlands Nieuw Guinea, wordt de inheemse bevolking verjaagd uit hun dorpen, misbruikt, gevangen gezet en vermoord, voor het opkomen voor hun legitieme recht op zelfbeschikking”

Vanaf half tien bezocht ik eerst het terrein De Dreijen, de plek voor de veteranen met hun historische voertuigen en materieel in voorbereiding op het defilé om 16:00 uur ’s middags.
Daar kreeg ik een bijzonder warm onthaal. Veel veteranen spraken me aan en zeiden uit eigen ervaring de situatie in West-Papua te hebben meegemaakt bij hun reizen naar het land waar ze gediend hadden. Er was zelfs een echtpaar aanwezig die de slachting door TNI, het Indonesische leger, in Wamena had ervaren toen ze daar toevallig op vakantie waren en vanuit Indonesische helikopters willekeurig in de rondte geschoten werd op onschuldige bevolking. 177 doden als resultaat.

Vaders en moeders kwamen bij mijn bord hun kind uitleggen dat Nieuw Guinea eens bij Nederland hoorde en sindsdien door Indonesië wordt overheerst en onderdrukt. Ze vroegen mij hun verhaal nader toe te lichten met aanvullende informatie.

Om kwart over twaalf vond ik het tijd om te vertrekken om naar de Markt te gaan voor de toespraak van Premier Rutte. Al lopend naar de markt ben ik tientallen politiemensen tegen gekomen. Beetje overdone voor zo’n zonnige dag waarop iedereen toch wel in een heel plezierige stemming op straat was.

Het was nog niet eenvoudig om de kortste route te volgen want er waren veel afzettingen. Maar ik bereikte met enige omwegen de markt en beluisterde de toespraak van Premier Rutte die het had over het “vieren van de dag van de vrijheid”, “in Nederland kunnen we  in vrijheid zeggen wat we willen”, “in Nederland kunnen we in vrijheid onze mening uiten”.
Vervolgens werd het vrijheidsvuur ontstoken.
Er kwam nog iemand op me af die vroeg of ik een collectebus bij me had, want hij wilde geld geven. Ik heb hem bedankt en gezegd dat ik alleen aandacht wilde vragen voor onvrijheid in West-Papua en geen geld inzamelde.

Na de toespraak trad Waylon op, niet mijn smaak, dus in marstempo weer op weg naar de veteranen op het terrein “De Dreijen”.  Ongeveer halverwege mijn route, aan het einde van de Hoofdstraat, hoek Stationsstraat, stond een groep van ca. 10 agenten gezellig met elkaar te kletsen, want er was op zo’n vrolijke dag natuurlijk ook niets bijzonders voor ze omhanden.  Uit de groep maakte zich een agente los die me staande hield. Op de vraag wat dat bord betekende heb ik uitgelegd dat ik op deze dag van de vrijheid de mensen er op wilde wijzen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is en dat in ons voormalige Nederlands Nieuw Guinea de bevolking wordt onderdrukt en vermoord.  Dat mocht niet volgens haar want we vierden de dag van de vrijheid, dus ik moest het bord afgeven en dan kon ik het aan het eind van de dag op het politiebureau ophalen.
“Op grond van welk artikel wilt u mij dan verbieden om hier met dit bord rond te lopen?” “Dat weet ik niet maar dat bedenken we later wel”, was haar antwoord.
Ik antwoordde dat ik dat niet wilde want “hoe verhoudt zich dat tot de toespraak van Rutte, die ik net had gehoord”.  “Nee deze actie kon niet vandaag op 5 mei in Wageningen.”, was haar reactie. Ik antwoordde: “Juist nu in Wageningen op 5 mei, want we vieren de dag van de vrijheid en wil ik wijzen op onvrijheid elders”.
Vervolgens werd ik aangehouden en met mijn bord naar het politiebureau in Wageningen vervoerd en in een cel op gesloten.  Na een half uur werd ik eruit gehaald en opnieuw vervoerd, nu naar Ede. Bij aankomst moest ik natuurlijk alles afgeven, voor de tweede keer schoenen uit, en voor de derde keer gefouilleerd.
Ik werd ingeboekt en de aanwezige agenten informeerden naar mijn verhaal. De reacties waren eigenlijk positief, want niemand wist eigenlijk nog iets van Nieuw Guinea of West-Papua, en zeker niet van de onvrijheid daar.

Aansluitend daarop kwam de hulpofficier van justitie zich melden. Hij was bijzonder vriendelijk en zei van West-Papua van alles van af te weten. Hij was er niet geweest, maar had er wel veel over gelezen, zei hij.
Ik zei dat ik het triest vond dat zoveel politiemensen zoveel tijd aan het verspillen waren voor zo iets onbenulligs. Dat vond hij ook zonde van de tijd en “hij hoopte dat mijn verblijf kort zou duren, want zo maakte ik mezelf ook niet nuttig”.
Hij gaf me de indruk dat het alleen nog om een formaliteit ging, die afgehandeld moest worden. Dat leek me logisch,  want dat had ik natuurlijk ook niet anders verwacht.
Mijn verklaring zou opgenomen worden door rechercheurs. Dus in afwachting daarvan de cel in. “Ik moet nog wel terug naar Wageningen, want daar staat mijn auto”, zei ik nog. De hulpofficier zei:”Ik zal bespreken met de rechercheurs  of we daar een oplossing voor kunnen vinden”

Na een paar uur meldde zich een rechercheur. Een norse man, dus dat beloofde weinig goeds. Het enige dat hij vroeg; “Wat is uw huisnummer?”, waarna hij de celdeur weer sloot. Geruime tijd later werd ik uit de cel gehaald voor verhoor en het opnemen van de verklaring.
Zijn hele houding was negatief en het bleek al snel dat hij een ontzettende hekel had aan demonstranten. “Ga maar in West-Papua om te demonstreren”.

Gaande het verhoor bleek dat in de aanhoudingsverklaring tenminste twee leugens stonden. “Meneer viel mensen lastig en liep folders uit te delen”.
“Dat is pertinent niet waar, want ik was in marstempo onderweg naar “De Dreijen”. Afgezien daarvan had ik helemaal geen mensen uit eigen beweging aangesproken en ook geen folders uitgedeeld. Dus dat kan die agente ook nooit hebben vastgesteld.  “Het woord van een agent gaat boven dat van een arrestant”, zei de rechercheur nors.
“Met andere woorden, als die agent onwaarheden neerschrijft dan wordt de waarheid gewoon genegeerd? Nou dat vind ik wel heel triest. Het is hier toch zeker geen politiestaat!”

Meneer de rechercheur bleef alleen maar nors en zat doorlopend smalend te grijnzen om alles wat ik zei. Irritant was vooral ook dat hij smalend reageerde op wat de hulpofficier had gezegd, alsof hij de man niet serieus nam. Zo vertelde ik hem dat de hulpofficier in elk geval de situatie in West-Papua kende, want hij zei er veel over gelezen te hebben. Dat leverde een soort norse hilariteit op bij de rechercheur.
Toen hij klaar was met typen vroeg hij mij of ik de verklaring wilde tekenen. Ik zei: “Als het klopt wat er staat.” “Natuurlijk klopt het, want het is uw verklaring”, was zijn antwoord. Na het printen heb ik de verklaring doorgelezen. Alhoewel er de helft niet in stond van wat er besproken was, klopte wat er stond, dus heb ik de verklaring ondertekend.

Vervolgens weer terug in de cel. Na een kwartier werd ik weer uit de cel gehaald en werd ik in vrijheid gesteld. Al mijn spullen weer verzameld, horloge, schoenen en riem weer aan. “Het bord en de folders blijven hier. Kunnen we die vernietigen?” “Om de drommel niet, die heb ik binnenkort weer nodig in Den Haag”.
“Maar kunt u er voor zorgen dat ik weer in Wageningen kom?”. “We zijn hier geen taxibedrijf! Neem de bus maar.” “Maar ik heb helemaal niets bij me, dat ligt allemaal in mijn auto in Wageningen.”
“Dat is uw probleem”.
De opmerking van de hulpofficier bleek dus helemaal niets waard.

Er zit niets anders op dan de 15 km naar Wageningen lopend af te leggen.
Einde van  de dag van de vrijheid. Dag van de Vrijheid? Hoezo? Niet in Wageningen in elk geval, want daar beland je voor 4 uur in een politiecel.

Aangehouden ben ik uiteindelijk op basis van artikel 184 Wetboek van Strafrecht
Artikel 184 Sub 1, luidt als volgt:
Hij die opzettelijk niet voldoet aan een bevel of een vordering, krachtens wettelijk voorschrift gedaan door een ambtenaar met de uitoefening van enig toezicht belast of door een ambtenaar belast met of bevoegd verklaard tot het opsporen of onderzoeken van strafbare feiten, alsmede hij die opzettelijk enige handeling, door een van die ambtenaren ondernomen ter uitvoering van enig wettelijk voorschrift, belet, belemmert of verijdelt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie maanden of geldboete van de tweede categorie.

Ik heb niet voldaan aan het bevel om mijn bord af te geven. Dat is dus correct. Of ze bevoegd was zoals staat aangegeven in het artikel kan ik alleen maar raden, ze heeft zich niet voorgesteld en ook niet gelegitimeerd. Maar in de tekst daarna volgt dat de ambtenaar dit moest doen op basis van een wettelijk voorschrift. Alleen daarop gaf deze ambtenaar geen antwoord. In tegendeel, ze zei : ” Dat weet ik ook niet, dat bedenken we later wel”.
Moet ik als Nederlands burger een bevel wat nergens op gestoeld is, of waarvan de ambtenaar mij niet eens kan aan geven waarop het gestoeld is, een dergelijk bevel opvolgen? Is dat de vrijheid waar premier Rutte over sprak en alle andere prominenten de hele dag op de televisie?  Mag ik op de dag van de vrijheid niet wijzen op onvrijheid elders?

Uiteindelijk konden ze niets anders bedenken dan artikel 184, want ik heb niemand lastig gevallen, ik heb me niet verzet tegen aanhouding, ik heb geen ambtenaar in functie beledigd. Kortom ik heb niets fout gedaan.
Moet ik dan net als in een politiestaat een bevel van een ambtenaar opvolgen omdat het die ambtenaar gewoon belieft om mij een bevel te geven? Gewoon omdat haar iets niet beviel? Mijn gezicht? Of was ze gewoon pro-indonesisch en stond haar de tekst niet aan?
Misschien moet zij dan maar naar West-Papua, haar manier van optreden past daar wel.  “Befehl is befehl!”

Waar zijn we nu toch mee bezig in Nederland op de Dag van de Vrijheid?

Tot zo ver dit treurige verhaal van Tanahku West-Papua.

Meer West Papua

Written by Bert Ernste

mei 9th, 2011 at 1:51 pm

One Response to 'Vrijheid in Nederland: politie tegen eenzame demonstrant'

Subscribe to comments with RSS or TrackBack to 'Vrijheid in Nederland: politie tegen eenzame demonstrant'.

  1. […] getuige (gemeenteraadslid van Christen Unie) bevestigt dat de eenzame demonstrant uit mijn eerdere bericht niemand lastig viel, zoals de politie beweert: De 62-jarige activist Chris van der Klauw die op 5 […]

    Bert Ernste

    10 mei 11 at 20:00

Leave a Reply