Als kind woonde ik een aantal jaren aan de Van Nagelllaan in Doorn. Van Nagelllaan met drie ellen. Die drie ellen vond ik reuze interessant, dus die vermeldde ik nadrukkelijk, als ik ergens mijn adres moest opgeven.
Vlak bij was een bos, waar we als kinderen veel speelden. Boompje klimmen en zo. Iets dieper in dat bos stond een huisje. Iemand beweerde dat daar heksen woonden en als kind geloofde je dat, althans je vond het riskant om het niet te geloven. Op een dag waagden een vriendje en ik ons dichter bij dat huisje dan anders. Vanuit de bosjes loerden we gefascineerd en wat angstig naar dat eenzame woninkje.
Ineens kwam een van de (in ieder geval in onze ogen) oude vrouwen naar buiten. Als mijn herinnering mij niet bedriegt, met een emmer om die bij de pomp te vullen. Het idee dat het misschien wel heksen waren, die daar woonden, kwam heftig naar boven en we renden zo hard we konden weg.
Nog tijdens mijn jeugd hebben dat stuk bos en dat eenzame huisje plaats gemaakt voor flats (toen een veelbesproken nieuwigheid in Doorn) en uiteindelijk een hele woonwijk.
Dicht bij, aan de overkant van de Langbroekerweg was ‘het park van de Duitse keizer’ (Huis Doorn). Dat vond ik, jong als ik was, ook spannend. Vagelijk begreep ik dat de Duitse keizer (Wilhelm II) een hoog iemand was geweest, die uit Duitsland was gevlucht na de (eerste wereld)oorlog. Mijn vader vertelde dat de keizer een hele trein met inboedel bij zich had. Dat maakte veel indruk.
Als hobby had de keizer hout hakken, zo was het verhaal. Met kinderlijke verbazing zag ik in het park, dat toen vrij toegankelijk was, de graven van de honden van de keizer, compleet met grafstenen. Een echt graf voor huisdieren was toen nog ongewoon. Een keer mochten we schaatsen op de slotgracht van Huis Doorn, zoals de woning van de Duitse keizer heette. Dat de keizer in het park in een klein mausoleum opgebaard lag, vond ik als kind maar een eng idee, al had ik nauwelijks begrip wat ‘dood’ was.
Huis Doorn is nu een museum.
Aanvulling november 2018: Koninging Wilhelmina was actief betrokken bij het uitnodigen van de Duitse keizer, maar ontkende dat altijd: ‘Wilhelmina regelde komst Onkel Willy’ (NRC).
rss
Een mooi verhaal . Wat hebben de kinderen gespeeld in dat bos voordat het een hele woonwijk werd met zelfs inderdaad flats van 4 verdiepingen zonder lift. We schaatsten ook wel op de vijver van het Brandpunt.In het park van de keizer kon je de herten eten geven en de eenden. We hebben er met plezier gewoond maar de ruimte die we hier kregen was toch wel erg fijn en er zijn heel veel loge,s hier geweest en er zijn veel einexamen feesten hier geweest . Naast ons drietal hebben we nog 6 pleegkinderen gehad die ook tijdens hun verblijf hier eindexamen gedaan hebben . Dus 8 keer feest want 1 pleegdochter haalde haar examen .
niet.
marie Sassen-Doyer
18 okt 14 at 20:34
Ja, zeker een mooi verhaal en heel veel herkenbaars. Ook ik zette mijn eerste schaatsschreden op het ijs van de slotgracht. Allebei mijn zussen gaven hun trouwreceptie en -diner in de Oranjerie (in de zestiger jaren). En ik had het al eens aan je verteld Bert, maar ik kende die enge vrouwtjes ook. Margriet en ik waren er eens aan de deur voor een heitje voor een karweitje. We moesten vegen in de tuin en kregen daarna een snoepje dat we lekker opaten. Lang daarna waren we nog overtuigd dat het betoverde snoepjes waren en bang dat er iets met ons zou gebeuren…. Kennelijk waren we allemaal behoorlijk bang gemaakt door de plaatselijke mythe-roddel tamtam. Vita Nova herinner ik me niet, maar wel waar het was, vlak bij onze tandarts….
Jos
15 mei 17 at 10:33