Toen ik in de jaren ’70 van de vorige eeuw mijn middelbare school afrondde, zaten we midden in een culturele revolutie. De jongeren hadden de zitten regentenklasse de wacht aangezegd (geïnspireerd door Parijs 1968) en zouden het allemaal wel even anders gaan doen. De derdewereldbeweging, zoals dat toen heette, bloeide, want velen vonden dat de koloniën onafhankelijkheid verdienden, steunden bevrijdingsbewegingen en maakten zich sterk voor de ontwikkeling van arme landen. Ook in eigen land zou alles anders worden. Daar zat natuurlijk een flinke brok naïviteit in. De wereld bleek veel minder maakbaar dan we dachten.
Zelfs als ik dat in gedachten houd en besef dat veranderingen (veel) langer duren dan we toen in jeugdig optimisme dachten, blijft het mij frustreren dat sommige problemen blijven voortbestaan en dat de mensheid niet in staat is die op te lossen. Enkele voorbeelden.
Het Palestijnse probleem
De Palestijnen kunnen al zestig jaar hun recht op zelfbeschikking niet uitoefenen, omdat Israel de internationale rechtsorde en talloze VN-resoluties aan zijn laars lapt. De Verenigde Staten (al dan niet met bondgenoten) zijn landen om veel minder binnengevallen (Irak), maar Israel wordt buiten schot gelaten. Zie hier en hier.
Nederlands Nieuw-Guinea | West Papua
Sinds Nederland haar laatste kolonie in de Oost, Nederlands Nieuw-Guinea (nu West Papua), in 1962 verliet, lijdt de lokale bevolking (de papua’s) onder het Indonesische regime, dat zijn legitimiteit baseert op de frauduleuze volksstemming van 1969. De situatie van de lokale bevolking, die inmiddels in de minderheid is, is erbarmelijk zoals talloze rapporten steeds weer aantonen. Zie hier en hier.
Inheemse volken: indianen
Ook de situatie van inheemse volken wereldwijd is een probleem dat maar niet weg gaat. Om mij te beperken tot mijn aandachtsgebieden: de indianen van Brazilië worden nog steeds verdrukt en dreigen het onderspit te delven tegen oprukkende sojaplantages (onder andere voor ons veevoer) en suikerrietplantages (onder andere voor onze biobrandstoffen). Dat oprukken gebeurt vaak gewapenderhand: pistoleiros bedreigen of vermoorden indianen en kleine boeren, die opkomen voor hun rechten. Zie hier en hier.
Dat niet alles zo eenvoudig op te lossen is als ik mijn jonge jaren in eindeloos optimisme meende, begrijp ik inmiddels. Maar kunnen we nou echt geen enkel van dergelijke problemen eens en voor altijd de wereld uithelpen?!
Aanvulling 9 december 2012: Lees over die vraag ook deze column van Thomas von der Dunk.
Geheel mee eens. Ik ben ook zo’n beetje uit de tijd waarover je schrijft en ik herinner me het optimisme uit die jaren. Ik dacht niet eens in termen van maakbaarheid, ik verwachtte niet dat we alles naar onze hand konden zetten, maar ik meende wel dat redelijkerwijs te verwachten was dat de mensen in vooral de rijkere, Westers-georiënteerde landen met hun welvaart de positie van minder-bedeelden zouden willen verbeteren, al was het maar uit eigenbelang. En ik had toen absoluut niet verwacht dat progressief denkende mensen en partijen zich in de loop der tijd zo egoïstisch en zo eng-materialistisch zouden ‘ontwikkelen’.
Natuurlijk zijn de door jou gesignaleerde frustraties op te lossen; ik denk dat het zelfs vrij gemakkelijk zou kunnen zijn. Maar als de wil ontbreekt en als de politici hun oren liever laten hangen naar de mensen en de organisaties die op het geld en de economische belangen zitten, dan kunnen we het helaas wel vergeten.
Constant Coolsma
16 nov 12 at 00:35 edit_comment_link(__('Edit', 'sandbox'), ' ', ''); ?>
Lees over de vraag waarom we zo moeilijk tot oplossingen komen ook deze column van Thomas von der Dunk. (Link ook aan blogartikel toegevoegd.)
Bert Ernste
9 dec 12 at 15:57 edit_comment_link(__('Edit', 'sandbox'), ' ', ''); ?>