Museum en tehuis voor oud-militairen Bronbeek vertelt het verhaal van Nederlands-Indië.
Nieuw-Guinea speelde daarbij een aparte rol. De korte tekst in hiernaast somt de geschiedenis van Nederlands Nieuw-Guinea aardig op. Mijn (uitvoeriger) versie staat hier.
Het tweede-kansland voor Indo-Europeanen, waar de tekst overs spreekt, wordt uitstekend beschreven in De laatste Indo van Alex Bal. De tweede kans duurde slechts een goede tien jaar en toen moesten de meesten opnieuw verkassen.
Nederlands Nieuw-Guinea was ook een wat vertwijfelde poging van Nederland om mee te blijven tellen onder de grote mogendheden. Dat bleek ook toen Nederland haar vliegkampschip Hr. Ms. Karel Doorman naar het gebied stuurde om te laten zien dat Nederland nog meetelde. Het werkte averechts, zoals dit artikel en documentaire van Andere Tijden laten zien.
Meer Nederlands Nieuw-Guinea
rss
Net als andere koloniale mogendheden hadden wij het VS beleid niet goed door.
Churchill leefde lang genoeg om het einde van zijn illusie over de special relationship nog mee te maken.
Had hij vrede gesloten met Hitler dan had het Britse rijk wat langer kunnen bestaan.
Het boek van de Britse prof Charmley daarover bestaat alleen in een duitse vertaling, naar het waarom daarvan is het gissen.
John Charmley, ‘Der Untergang des Britischen Empires, Roosevelt – Churchill und Amerikas Weg zur Weltmacht’, Graz 2005
klaasdevries
4 dec 13 at 09:26
Ik citeer (zonder zelf het werk van Charmley te kennen) kritiek op die visie van deze Wikipagina:
“Charmley’s scholarship for parts of his early life has been acknowledged by some scholars, but most find his view of the British situation in World War II implausible at best. Many historians argue that the fall of the British Empire seems difficult to blame on Churchill, as events have proved that it would be exceedingly likely to fall anyway. Scholars also find the idea of a German truce unwise at best, considering that:
Every serious military account of the Second World War shows that Germany came within a hair of taking Russia out even as it was. With no enemy at his back, tying up materiel and divisions in the West; without Britain’s campaign in Africa; without the Americans and British succoring Stalin by sea; without Roosevelt’s courting war with Germany in the Atlantic, Hitler would have thrown everything he had into Russia. The siege of Leningrad, the attack on Moscow, the battle of Stalingrad would almost certainly have gone the other way, if not in 1941 then certainly by 1942.[3]
A more general critique of a German deal comes from Manfred Weidhorn:
Prudential (albeit immoral) as that solution might have been, the critics assume that [1] Hitler would deal; [2] the British Coalition government would let Churchill deal; [3] Hitler would be faithful to the deal; [4] Russia would have gone under; [5] America would keep out; [6] The British Empire still had a long way to go; [7] a Britain tied to Hitler would have remained democratic; [8] American hegemony is bad. As Langworth, Smith, et al. point out, most of these Charmley assumptions (1-3, 6-8) are dubious.[4]
The military historian Correlli Barnett regards Charmley’s views as “absurd … that instead of going to war Britain could, and should, have lived with Wilhelmine Germany’s domination of western Europe. This is glibly clever but actually preposterous as his claim … that Britain could and should have unilaterally withdrawn into neutrality in 1940-41”.[5]”
Het aangehaalde boek ‘Der Untergang des Britischen Empires, Roosevelt – Churchill und Amerikas Weg zur Weltmacht’ is blijkbaar nooit in het Engels verschenen. Wel een artikel met vermoedeljk een zelfde strekking: John Charmley, “Chamberlain, Churchill and the End of Empire”. In ‘The Decline of Empires’.
Ik ben niet deskundig genoeg om hier een standpunt in te nemen.
Bert Ernste
4 dec 13 at 09:47
Het is uiteraard niet alleen Charmley die de tweede wereldoorlog voor dom en vermijdbaar hield.
Ik verwijs verder naar b.v. Patrick J. Buchanan, ‘Churchill, Hitler and “The unnecessary war”, How Britain lost its empire and the west lost the world’, New York, 2008, verder Harry Elmer Barnes, ed., ‘Perpetual War for Perpetual Peace, A critical examination of the foreign policy of Franklin Delano Roosevelt and its aftermath’, Caldwell, Idaho, 1953 en Charles A. Beard, ‘President Roosevelt and the coming of the war 1941, A study in appearances and realities’, New Haven, 1948.
Dat er bij wikipedia iets anders staat is niet verbazingwekkend, niet gangbare opvattingen tref je daar niet aan, daar zorgen alllerlei belangenclubjes wel voor.
Dat is ook de grote ellende van wikipedia, het idee dat wikipedia objectief is.
Overwinnaars schrijven geschiedenis, verliezers niet.
klaasdevries
4 dec 13 at 13:17
Overwinnaars schrijven geschiedenis, verliezers niet.”
Helemaal mee eens. Overigens wil dat niet zeggen dat de geschiedschrijving door de verliezers per definitie beter is. Uiteindelijk zullen we de inhoudelijke argumenten moeten beoordelen, waarbij we – dat is dan wel weer waar – sterk beïnvloed worden door de heersende opvattingen, ook omdat we niet van alle bronnen kennis kunnen nemen.
Nogmaals: ik vond het een interessante invalshoek, die ik nog niet kende. Vooral voor wat betreft de stelling dat de instorting van het Britse wereldrijk misschien vermijdbaar was geweest. Dank daarvoor.
Feit is inderdaad dat de VS na de tweede wereldoorlog een nieuwe ‘koloniale’ macht werd. Koloniaal tussen aanhalingstekens, omdat het het een imperium is niet gebaseerd op koloniën, maar op een verrassend groot en deels geheim netwerk van militaire bases in de wereld.
Bert Ernste
4 dec 13 at 13:41
Er was niets waarover Roosevelt en Churchill zo’n hooglopende ruzie kregen als over de onafhankelijkheid van India.
Of op lange duur het Britse wereldrijk overeind had kunnen blijven, ik denk van niet.
Op dit moment zien wij het begin van het einde van het VS wereldrijk.
Nadat Hitler z’n tanks vlak bij Duinkerken in mei 1940 een paar dagen had laten stilstaan, een 300.000 Britten konden het Kanaal oversteken, hield hij voor z’n generaals een lofrede op het Britse imperium.
Roosevelt had wat andere ideeën.
Ooit zei Roosevelt ‘als drie van de vier pokerspelers de vierde niet mogen kun je niet verwachten dat er eerlijk wordt gespeeld’.
De prijs van Lend Lease was het opgeven van het Britse wereldrijk.
Helaas begreep Churchill pas in Casablanca dat hij in de val was gelopen.
klaasdevries
4 dec 13 at 16:22