Utrecht 2018
Onlangs kwam ik het boek van de foto hierboven tegen: Oost-Indische dames en heeren van Jan ten Brink. Het werd genoemd in Indië in de goede ouden tijd van Victor Ido.
Nederlands Indië, goede oude tijd, tempo doeloe – het is inmiddels lang geleden, dat koloniale verleden van Nederland. Het lijkt nu voor de meeste Nederlanders weg te zakken in vergetelheid, zoals ik al eens schreef.
Die tijd was trouwens lang niet altijd goed voor de oorspronkelijke bewoners van Indonesië. Nederlands geschiedenis daar is vol van geweld en uitbuiting. Piet Hagen heeft het aantal oorlogen in Indië geteld en komt tot zo’n vijfhonderd ‘min of meer afgebakende militaire confrontaties’.
Het boek Oost-Indische dames en heeren (uit het einde van de negentiende eeuw) gaat niet voor niets voornamelijk over de koloniale elite. De oorspronkelijke bevolking komt slechts langs als dienstbode en koelie. De Indo’s, mensen van gemengde afkomst, maken wel deel uit van het verhaal, maar vooral in het laatste deel van het boek wordt duidelijk dat veel blanken op hen neerkeken.
Het verleden is vaak niet de goede oude tijd, die we er zo graag van maken.
rss
Ik denk dat die toestanden en die rassen verschillen en dat neerkijken op mensen met gemengde afkomst NOG steeds in verschillende landen met een koloniale achtergrond speelt . In Thailand waar Geert Woont speelt dat helemaal niet Thailand is altijd een eigen koninkrijk geweest en was nooit een kolonie dat maakt duidelijk verschil .
Marie sassen -Doyer
13 jul 18 at 07:49
En helaas moeten we constateren dat ook vandaag nog veel westerse oordelen over oud-koloniale landen worden gedomineerd door een uit het koloniale verleden stammende meerderwaardigheidsgevoel.
Constant Coolsma
13 jul 18 at 14:48