Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

De postbode op Java, die gisteren op dit weblog stond, deed mij denken aan het feit dat je vroeger niet veel contact kon hebben met familie of vrienden die ver weg woonden. Telefoneren met verre oorden was vaak gewoon onmogelijk en als het al kon voor veel mensen te duur. Dus moest men het doen met brieven die er vaak lang over deden.

Gaandeweg kwam daar verandering in. In 1916 werden de eerste aanzetten gegeven voor een radioverbinding tussen Nederland en Nederlands Indië, maar pas in 1929 werd het mogelijk om de menselijke stem die afstand te laten overbruggen. Zie de advertentie hierboven. Interessante geschiedenis. > Hier meer

Voor mensen die toen voor het eerst weer de stem van een dierbare konden horen was het wel wennen, zoals bezongen door Willy Derby in deze smartlap (tekst onder de video):

Hallo! Bandoeng!

’t Kleine moedertje stond bevend
Op het telegraafkantoor
Vriendelijk sprak de ambtenaar: “Juffrouw
Aanstonds geeft Bandoeng gehoor”
Trillend op haar stramme benen
Greep zij naar de microfoon
En toen hoorde zij, o wonder
Zacht de stem van haren zoon

Hallo, Bandoeng
“Ja moeder, hier ben ik”
“Dag lieve jongen,” zegt zij, met een snik
Hallo, hallo
“Hoe gaat het ouwe vrouw”
Dan zegt ze alleen
“Ik verlang zo erg naar jou”

“Lieve jongen,” zegt ze teder
“Ik heb maanden lang gespaard
’t Was me, om jou te kunnen spreken
M’n allerlaatste gulden waard”
En ontroerd zegt hij dan: “Moeder
Nog vier jaar, dan is het om
Oudjelief, wat zal ‘k je pakken
Als ik weer in Holland kom”

Hallo, Bandoeng
“Ja moeder, hier ben ik”
“Dag lieve jongen,” zegt zij, met een snik
Hallo, hallo
“Hoe gaat het ouwe vrouw”
Dan zegt ze alleen
“Ik verlang zo erg naar jou”

“Jongenlief,” vraagt ze, “hoe gaat het
Met je kleine, bruine vrouw”
“Best hoor,” zegt hij, en wij spreken
Elke dag hier over jou
En m’n kleuters zeggen ’s avonds
Voor ’t gaan slapen ’n schietgebed
Voor hun onbekende opoe
Met ’n kus op jouw portret

Hallo, Bandoeng
“Ja moeder, hier ben ik”
“Dag lieve jongen,” zegt zij, met een snik
Hallo, hallo
“Hoe gaat het ouwe vrouw”
Dan zegt ze alleen
“Ik verlang zo erg naar jou”

“Wacht eens, moeder,” zegt hij lachend
“‘k Bracht mijn jongste zoontje mee”
Even later hoort ze duidelijk
“Opoelief, tabe, tabe”
Maar dan wordt het haar te machtig
Zachtjes fluistert ze: “O Heer
Dank, dat ‘k dat heb mogen horen”
En dan valt ze wenend neer

Hallo! Bandoeng
“Ja moeder, hier ben ik”
Zij antwoordt niet, hij hoort alleen ’n snik
“Hallo, hallo” klinkt over verre zee
Zij is niet meer
En het kindje roept: “tabe”

Bron: https://muzikum.eu/nl/willy-derby/hallo-bandoeng-songtekst

Utrecht 2016

São Paulo (SP) Brazilië 2014

Interessant hoe vroeger bij liften de indicatie van de verticale beweging van de lift werd vertaald naar een halve boog, waarop een wijzer aangeeft op welke etage de lift zich bevindt. Wat pijltje rechts betekent weet ik niet.

Deze is van het Alexander Mackenzie gebouw in São Paulo uit 1929. Het gebouw herbergt nu een winkelcentrum, maar was vroeger het hoofdkantoor  van de São Paulo Tramway, Light and Power Company, in Brazilië kortweg aangeduid als ‘Light’.

U dacht een vrije wil te hebben? Hieronder een boeiende documentaire uit 2002 over hoe we gemanipuleerd worden. Hoe het begon en hoe bedrijfsleven en politici ons denken beïnvloeden en de massa in toom houden. Zeer de moeite waard.

“The public must be put in its place, so that it may exercise its own powers, but no less and perhaps even more, so that each of us may live free of the trampling and the roar of a bewildered herd.” – Walter Lippmann.

Lees ook deze bespreking van de documentaire.

Meer over de manipulatie van ons denken.

In Brussel gaat het openbaar vervoer dagen plat, omdat bij een verkeersruzie een medewerker van vervoerbedrijf MIVB is geslagen en overleden.

Vanwaar toch de pavlovreactie dat je dan het werk moet neerleggen? Dat de gebeurtenis schokkend is, lijdt geen twijfel, maar waarom laten de medewerkers van het openbaar vervoer (niet alleen in België) bij dit soort gebeurtenissen gewone mensen, die tram/trein/bus nodig hebben, in de steek?

Waarom hebben we niet meer de onverzettelijke houding, de trots van: we laten ons niet kisten door een idioot en gaan door met ons maatschappelijk zo belangrijke werk? Met een rouwband om, met een minuut stilte, prima, maar laat juist zien dat je niet klein te krijgen bent.

Meer commentaren

De mens heeft steeds meer media tot zijn beschikking. Mobiele (smart)phones, al dan niet met internet, tablets, computers. We lijken wel verslaafd. Alsof dat nog niet genoeg is verschijnen er steeds meer beeldschermen in de publieke ruimte, onder meer in Amsterdamse trams en de metro van São Paulo (foto).

Het aanbod op die schermen is kleurloos, want een publieke instelling mag niemand voor het hoofd stoten. Wat ‘nieuws’ uit de wereld van showbusiness, sport, een ‘tweet van de week’, een paar agendaberichten, enkele dienstmededelingen en uiteraard reclame, veel reclame.

Zitten we daar nu echt op te wachten? De reclamejongens en -meisjes betalen de dienst graag, want ze weten dat je er onwillekeurig toch vaak naar kijkt. Nergens vinden we meer rust, overal ongevraagde reclameboodschappen.

Meer mediacommentaren

De OV-chipkaart is ons verkocht, of liever door de strot geduwd, onder het motto dat het zo gemakkelijk zou worden voor de reiziger. Inmiddels is wel gebleken dat het niet om de reiziger ging, maar om de vervoersbedrijven.

Wie niet anoniem reist en een incassomachtiging afgeeft voor automatisch opladen, moet desondanks een continu voorschot bij de vervoerders inleveren. Voor wie ook per trein reist, is dat bedrag maar liefst Euro 20. Een voorfinanciering dus. Waarom kan de reis niet achteraf via zo’n incasso betaald worden? De vervoerders zitten zo op miljoenen (miljarden?) van de reizigers en trekken daar rente van. Wie zijn geld terug wil moet daar evenwel administratiekosten voor betalen.

Wie een nieuwe kortingskaart van de NS krijgt (de NS vernieuwt elke twee jaar), heeft meestal ineens twee OV-chipkaarten, want het OV-chipkaartdeel van de oude heeft een andere looptijd en blijft dus geldig voor tram en bus.

Het saldo op de oude kaart moet de klant zelf over laten zetten op de nieuwe NS-kortingskaart, ook als dat met Euro 20 overduidelijk gericht was op de trein.

Wie voor eerste klas gekozen had op zijn oude kortingskaart, moet dat voor de nieuwe opnieuw aanvragen.

Over al die complicaties en de door de klant te ondernemen acties staat niets in het begeleidend schrijven bij de nieuwe kortingskaart van de NS. Geen zaak van de NS, moeten ze gedacht hebben.

Alles behalve klantvriendelijk dus.

Verder moet je goed uitkijken welke paal je gebruikt voor in- en uitchecken op stations, waar meerdere vervoerders actief zijn, want elke vervoerder heeft zijn eigen palen. Verrekt onhandig voor de reiziger, vooral als deze ter plekke niet bekend is.

Wie durft er nog te beweren dat dit ten behoeve van de reizigers is gedaan? Nederland heeft er weer een mislukt project bij. De projecttrein dendert evenwel voort, reparatie blijft uit.

Meer Nederland