Een dronken man maakt voor ons huis ruzie met een automobilist. Er vallen klappen, dus we bellen de wijkbewakingsdienst. Vuistregel in Brazilië: nimmer zelf reageren. De bewakingsdienst vraagt waar onze straat is. Pardon? Een wijkbewakingsdienst, die de wijk niet kent? De straat loopt nota bene voor hun commandocentrum langs. De automobilist is verstandig en gaat weg. De dronken man koelt nu zijn woede op ons huis, gooit de buiten staande vuilniszak de tuin in en rukt een deel van het aluminium hek uit elkaar en uit zijn voegen.
Weer de wijkbewakingsdienst gebeld. “Er is al iemand langs geweest.” Nee, dus. De bewaker die nu op zijn motor verschijnt, lijkt erg jong voor dit vak. Pizzakoerier lijkt een logischer keuze. Hij zegt dat ze met ruzie op straat niets te maken hebben. Aha!
De dronken man is weg en we hopen dat hij zo dronken is dat hij de weg naar ons huis niet meer terug kan vinden. Toch komt hij nog een keer langs en schopt weer ergens tegen aan, gelukkig zonder verdere schade aan te richten. Weer gebeld. De bewaker op motor die nu verschijnt vraagt opgewekt, om niet te zeggen luchtig: “is de burger verdwenen?”. “Had je dan gedacht dat we die hier voor je vast hadden gehouden?”
Uiteindelijk wordt de man in de kraag gevat. Stomdronken met een fantasievol verhaal dat iemand hem geld voor een klus schuldig is en dat hij daarom boos is. Mensen die hem kennen, zeggen dat hij nooit werkt.
Dilemma: aangifte doen? Dan gaat hij een nacht de cel in, maar is de volgende dag weer vrij. Je denkt aan mogelijke represailles. Hij is overduidelijk niet in staat de schadevergoeding te betalen, die hij nu poeslief aanbiedt. Aangifte doen heeft in dit geval en zeker in Brazilië weinig nut en kost veel tijd. Laat maar lopen. De volgende dag klussen in de hitte. Je zit er niet op te wachten, maar ach.
Februari 2010
rss