Hierboven een plaquette op het huis in Utrecht waar Nicolaas Beets heeft gewoond van 1854 tot 1903. Zijn bekendste werk is Camera Obscura, dat voor het eerst verscheen in 1839.
Het schilderij van Beets en de afbeelding van Camera Obscura zijn van Wikipedia.
Een standbeeld van Miguel de Cervantes Saavedra, de schrijver van Vernuftige edelman Don Quichot van La Mancha. Op de sokkel een plaquette met Don Quichot en zijn trouwe knecht Sancho Panza (hieronder). Tevens een foto van een oude Spaanse jeugduitgave van het beroemde boek.
Carolina de Jesus was een alleenstaande moeder in een krottenwijk (favela) van São Paulo, die haar leven beschreef in een dagboek. Dat dagboek werd in 1960 gepubliceerd onder de titel Quarto de despejo (rommelkamer). Ze vond dat de krottenwijk de rommelkamer van de maatschappij was.
Het boek werd een internationaal succes. In het Nederlands werd het vertaald als Barak nr 9 met als ondertitel: Dagboek van een Braziliaanse negerin. Neger en negerin waren toen nog gebruikelijke woorden.
Het Instituto Moreira Salles in São Paulo hield vorig jaar expositie over Carolina de Jesus, waar ik onderstaande foto van haar zag:
Na het beeld van Don Quichote en Sancho Panza in Brussel gisteren op dit weblog, nu de bekende romanfiguren grotendeels gemaakt van plastic afval in São Paulo. (Zie de detailfoto’s, groter door erop te klikken.)
Een standbeeld van De Cervantes en zijn hoofdfiguren in Madrid stond al eerder op dit weblog (tweede foto) net als een Spaanse jeugdversie van het beroemde boek (laatste foto).
Nu we met een paar drukken op de knop van alles kunnen kopiëren en vermenigvuldigen, is het moeilijk voorstelbaar dat drukwerk vroeger gemaakt moest worden uit losse letters. En daar weer voor was overschrijven de enige mogelijkheid, vaak gedaan door monniken.
Onder deze vrij simpele grafsteen in Utrecht ligt Nicolaas Beets, auteur, dichter, predikant en hoogleraar. Hij is ook bekend onder pseudoniem: Hildebrand.
Zijn bekendste werk is Camera Obscura, dat voor het eerst verscheen in 1839.
Het schilderij van Beets en de afbeelding van Camera Obscura zijn van Wikipedia.
(Tweede foto van het graf groter door erop te klikken.)
Voor wie in of kort na de oorlog van 1940 – 1945 is geboren, is de Duitse bezetting indirect een levende herinnering. Wie in de jaren vijftig / zestig van vorige eeuw (als jongen) opgroeide, deed dat met boeken zoals bijvoorbeeld Reis door de nacht van Anne de Vries en Van Hollandse jongens in de Duitse tijd van Aart Romijn.
Een film die grote indruk op mij maakte, ook omdat mijn vader vertelde dat die over ware gebeurtenissen ging, was De overval van Bert Haanstra en Paul Rotha. De film gaat over de gedurfde bevrijding van 51 gevangenen uit de gevangenis van Leeuwarden in december 1944. Ik heb de film niet zo lang geleden op DVD opnieuw gezien en ik voelde opnieuw de spanning die ik als kind beleefde. De film doet hier en daar de werkelijkheid wel wat geweld aan, zo begrijp ik, maar het is een klassieker van de Nederlandse film.
Later kreeg ik het boekje van dr. Lou de Jong (van Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog) over die operatie.
De actie in Leeuwarden was trouwens niet uniek. Tijdens de Duitse bezetting van Nederland zijn er meer gewapende overvallen op gevangenissen geweest, onder meer in Assen en Rotterdam. Ook daarbij vielen geen slachtoffers. Als SS’ers verklede verzetsmensen bevrijdden bijvoorbeeld in oktober 1944 zeventien ter dood veroordeelde verzetsmensen uit de gevangenis in Rotterdam.
Onlangs verscheen De mannen van de Overval van Hessel de Walle, waarin de levensverhalen van de verzetsmensen, die deelnamen aan de bevrijdingsactie in Leeuwarden worden verteld.
De overval in Leeuwarden kon zo bekend worden doordat de deelnemers hun ervaringen op schrift stelden. Die verslagen vormden de basis voor de film, waarmee de overval in Leeuwarden zijn roem verwierf.
Hieronder een Friese documentaire over de overval, het boek en de film. Klik op CC voor ondertitels.
Voor jongeren zal het perspectief op de Duitse bezetting nu heel anders zijn dan het mijne. We laten de herdenkingen nu vergezeld gaan van grote festivals om jongeren aan te spreken, want de Duitse tijd ligt steeds verder achter ons. Zo gaat dat met geschiedenis – voor de meesten althans. Een nationaal gedragen beeld van de bevrijding is er inmiddels niet meer, zo schreef De Groene Amsterdammer.