Brazilië, West-Papua, media en meer
Madrid (Spanje) 2021
Een standbeeld van Miguel de Cervantes Saavedra, de schrijver van Vernuftige edelman Don Quichot van La Mancha. Op de sokkel een plaquette met Don Quichot en zijn trouwe knecht Sancho Panza (hieronder). Tevens een foto van een oude Spaanse jeugduitgave van het beroemde boek.
(Kleine foto’s groter door erop te klikken.)
Corfu (Griekenland) 2016
.
Laughter comes later, like wisdom teeth, and laughter at yourself comes last of all in a mad race with death, and sometimes it isn’t in time.
John Steinbeck in East of Eden
São Paulo (SP) Brazilië 2021
Deze muurschildering is een eerbetoon aan en portret van Carolina Maria de Jesus.
Carolina de Jesus was een alleenstaande moeder in een krottenwijk (favela) van São Paulo, die haar leven beschreef in een dagboek. Dat dagboek werd in 1960 gepubliceerd onder de titel Quarto de despejo (rommelkamer). Ze vond dat de krottenwijk de rommelkamer van de maatschappij was.
Het boek werd een internationaal succes. In het Nederlands werd het vertaald als Barak nr 9 met als ondertitel: Dagboek van een Braziliaanse negerin. Neger en negerin waren toen nog gebruikelijke woorden.
Het Instituto Moreira Salles in São Paulo hield vorig jaar expositie over Carolina de Jesus, waar ik onderstaande foto van haar zag:
São Paulo (SP) Brazilië 2021
Den Haag (Zuid-Holland) 2019
Nu we met een paar drukken op de knop van alles kunnen kopiëren en vermenigvuldigen, is het moeilijk voorstelbaar dat drukwerk vroeger gemaakt moest worden uit losse letters. En daar weer voor was overschrijven de enige mogelijkheid, vaak gedaan door monniken.
(Kleine foto groter door erop te klikken.)
Amsterdam 2013
Om in koloniale sferen te blijven na de afbeelding van gisteren op dit weblog vandaag een boek over een kunstreis in Indië door het echtpaar Poortenaar.
Jan Poortenaar was graficus, grafisch ontwerper, kunstschilder, aquarellist, tekenaar, etser, lithograaf, vervaardiger van houtsnedes, illustrator, auteur en uitgever, zo lees ik op Wikipedia.
Zijn vrouw, Geertruida van Vladeracken, was zangeres, componiste en voordrachtskunstenares. Samen reisden ze tussen 1922 en 1924 door Nederlands Indië, waarbij Jan zijn vrouw bij optredens begeleidde op de piano. Over die tijd schreven zij dit boek.
Paraty (RJ) Brazilië 2018
Dit bushokje (denk ik) is nu een leespunt (ponto de leitura) met de naam het Vrije Boek (Livro Livre).
Paraty (RJ) Brazilië 2018
Deze Volkswagen Kombi dient nu als tweedehandsboekwinkel (in het Portugees: sebo). Toen we er de eerste keer langs kwamen, was hij nog gesloten, later open. (Kleine foto’s groter door erop te klikken.)
. 
Parijs 1974
Nog een foto van een reis naar Parijs in 1974: de boekhandeltjes (bouquinistes) langs de Seine. Toen verkochten ze vooral boeken, nu vooral goedkope souvenirs.
Het is leuk om boeken te lezen, die zich afspelen op een plek, die je kent. Daarom kocht ik Paradise City van Joe Thomas. Het is een moordmysterie, dat zich afspeelt in de Braziliaanse metropool São Paulo.
Voor wie van detectives houdt is het een aardig verhaal, al is het boek geen topper in het genre. Voor kenners van Brazilië en São Paulo is er wel de nodige herkenning. De verschillen tussen de periferia (sloppenwijken) en de ‘gewone’ stad, de rivaliteit tussen verschillende politiekorpsen en de corruptie, die in Brazilië op alle niveaus plaats vindt, ook bij de politie.
Ietwat irritant in het boek zijn de vaak wat misplaatste Portugese woorden, die de schrijver door het boek strooit om het verhaal couleur locale te geven. Dat doet hij te vaak en ook nog eens zonder vertaling, wat voor mensen die geen Portugees spreken, waarschijnlijk vervelend leest. Heel spannend is het boek niet, al word je wel nieuwsgierig naar de afloop, die uiteindelijk een tikje vergezocht is.
Uitsluitend aanbevolen als vakantielectuur, bij voorkeur ter plaatse.
rss