Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Doorn (Utrecht) 2019

Hier ligt de Duitse keizer Wilhelm II begraven in het Utrechtse Doorn. Na de eerste wereldoorlog werd hij afgezet en kwam hij als balling in Nederland wonen. Eerst als gast in kasteel Amerongen, daarna in Huis Doorn te Doorn.

Opvallend was dat er (in 2019) bloemen lagen voor de deur van de graftombe van de keizer. Blijkbaar heeft de keizer nog steeds bewonderaars.

Het park waarin dit graf en de woning van de keizer in ballingschap liggen, noemden we in mijn Doornse jeugd ‘het park van de Duitse keizer’.

Zie ook Doorn: enge oude vrouwtjes en de Duitse keizer (Jeugdherinnering).

Doorn (Utrecht) 2019

Dit is Huis Doorn, waar na de eerste wereldoorlog (waarin Nederland neutraal bleef) de afgezette duitse keizer kwam wonen, mede dank zij hulp van koningin Wilhelmina: ‘Wilhelmina regelde komst Onkel Willy’ (NRC).

Zie ook Doorn: enge oude vrouwtjes en de Duitse keizer (Jeugdherinnering).

Doorn (Utrecht) 2018

Doorn (Utrecht) 2018

Een oud bordje op een transformatorhuisje.

Doorn (Utrecht) 2018

Doorn (Utrecht) 2018

Doorn (Utrecht) 2018

(Kleine foto groter door erop te klikken.)


Doorn (Utrecht) 2018

Dit is de ingang van Huis Doorn. In mijn jeugd speelde ik vaak in het ‘Park van de Duitse keizer’. Na de eerste wereldoorlog kreeg de Duitse keizer Wilhelm II asiel in Nederland en woonde hij op dit landgoed.

Driebergen (Utrecht) 2018

Dit is de Arnhemsebovenweg. In mijn jeugd fietste ik een aantal jaren lang op schooldagen van Doorn naar Zeist via deze weg. Aanvankelijk zes dagen per week, maar al snel werd de vijfdaagse schoolweek geïntroduceerd.

Wat was ik trots op de Fongers fiets, die ik daarvoor kreeg toen ik mijn toelatingsexamen voor de middelbare school haalde.

(Foto van Fongers bordje van Wikipedia.)


Doetinchem (Achterhoek) 2016

Tussen de theelepeltjes van mijn moeder zag ik deze van hotel Vita Nova in Doorn. Wij verbleven daar in de jaren vijftig van vorige eeuw een aantal weken in afwachting van de oplevering van ons huis. We waren teruggekeerd uit Curaçao, waar mijn vader bij de mariniers diende.

Het hotel had diverse pensiongasten, die daar langere tijd verbleven. Daaronder ook een oude dame, die slechthorend was. Als zesjarige knaap vond ik het praten met haar via een hoorn een beetje eng. (De foto van de dame met zo’n hoorn is van Wikipedia.)

De naam Vita Nova (Nieuw Leven) zou afkomstig zijn van een kraamkliniek, die er eerder was gevestigd. Daarover vond ik evenwel niets terug tijdens een snelle zoektocht op internet.

Meer herinneringen uit Doorn: Enge oude vrouwtjes en de Duitse keizer en Modeltrein en snackbar.