Londen (Engeland) 2015
Dit schilderij, De emigranten, uit 1910 is van de Belgische schilder Victor Hageman (1868 – 1940). Op de achterkant staat dat het om een joodse familie gaat.
Brazilië, West-Papua, media en meer
Londen (Engeland) 2015
Dit schilderij, De emigranten, uit 1910 is van de Belgische schilder Victor Hageman (1868 – 1940). Op de achterkant staat dat het om een joodse familie gaat.
Emigratie is van alle tijden, zo realiseerde ik me weer eens bij het zien van de Hollandse graven op een Braziliaanse begraafplaats (gisteren op dit weblog). Bovenstaand schilderij, getiteld De emigranten, is gemaakt rond 1910 door de uit Italië afkomstige schilder Antonio Rocco (Amalfi 1880 – São Paulo 1944). Mensen op weg naar een onzekere toekomst, vol hoop op beter leven.
De tweede foto laat een jonge Italiaanse man zien, die afscheid neemt van zijn ouders op weg naar Brazilië om fortuin te zoeken. Dat heeft hij blijkbaar gevonden, want hij heeft dit indrukwekkende grafmonument nagelaten. Het stond eerder op dit weblog.
Onderstaand beeld van Lasar Segall (1891-1957) getiteld Emigranten stond ook eerder op dit blog.
Emigratie is van alle tijden, dus het is misschien niet heel verrassend om op een begraafplaats in São Paulo ineens ‘Hier rust …’ te lezen. Ook de namen op deze grafsteen zijn duidelijk Nederlands: Jikke Berkhout-De Beurs, in 1889 geboren in Den Helder. Ook leden van de familie Sleutel (en een Berkhout-Sleutel) vonden hier hun laatste rust.
Even verderop lezen we ‘Rust in vrede’ op een familiegraf van de Daniels:
Opvallend is de naam Maurício (Maurits) de Nassau op weer een ander graf, overleden in 1930. De naam is opvallend omdat Johan Maurits van Nassau-Siegen in de zeventiende eeuw gouverneur was van Nederlands Brazilië. Je gaat je afvragen: zou het een afstammeling zijn?
Volgens het bord naast de grafsteen met andere familieleden is zijn volledige naam Maurício de Nassau Krahenbühl de Arruda Camargo.
São Paulo (SP) Brazilië 2019
São Paulo (SP) Brazilië 2020
Wie vroeger veel bagage moest meenemen voor emigratie of op chique reizen die vereisten dat je deftig gekleed aan het diner of op het bal verscheen, koos voor een hutkoffer, eigenlijk een kist met slot en handvatten.
De koffers op de foto zag ik in een kringloopwinkel in São Paulo. Ze deden me denken aan de vaak arme emigranten die hun geluk zochten in de ‘nieuwe wereld’. Hutkoffers zijn er in vele soorten en maten. De komende dagen een serie. Die van mijn vader stond al eens op dit weblog.
De vraag is waarom er niet veel eerder wielen onder die koffers zijn gezet. Volgens The Guardian speelde daarbij mee dat stoere mannen dat niet nodig zouden hebben en reizen niet bedoeld was voor vrouwen alleen. Ook waren er op stations en in de havens kruiers beschikbaar. Dat neemt niet weg dat op een van de foto’s bij het artikel vrouwen hun eigen bagage moeten trekken op station St Pancras in Londen:
São Paulo (SP) Brazilië 2015
Deze Hollandse klompen kwam ik tegen bij afstammelingen van een van de Nederlandse emigranten, die met het schip dat gisteren op dit weblog stond, naar Brazilië ging.
(Meer over de naoorlogse emigratie uit Nederland in dit artikel.)
In Holambra, een van oorsprong Nederlandse landbouwkolonie in Brazilië, dansen ze nu de samba op klompen: