De fotografie had mij te pakken en na een poosje werd het tijd om de eenvoudige Kodak Instamatic te vervangen door een camera met meer mogelijkheden. Er was natuurlijk nog geen internet, dus ik ploegde diverse boekjes met beschrijvingen door. Mijn zakgeld was beslist niet onbeperkt, dus de prijs was van groot belang.
Mijn eerste spiegelreflex was een Exa IIb (foto van Wikimedia). De camera’s van Exa en Exakta kwamen uit Oost-Europa, van achter het zogenoemde ijzeren gordijn. Degelijke camera’s, maar technologisch niet heel hoogstaand. Hoewel, Exakta komt wel de eer toe de eerste eenoogspiegelreflex te hebben gemaakt voor kleinbeeldfilm (1936). Er bestonden al wel tweeoogreflexcamera’s, zoals de bekende Rolleiflex.
De Exa had een eigen maat bajonetvatting voor de lenzen. Dat beperkte de keuze voor lenzen nogal. Dat was reden om later over te stappen op een Ricoh Singlex TLS (foto van Camera-wiki), een oerdegelijke camera met schroefdraadvatting net als de fameuze Pentax Spotmatic.
Het fijnmechanische van de camera’s van die tijd zal ik mij altijd herinneren. Je voelde als het ware de gordijnsluiter aflopen en de spiegel op- en neerklappen, als je afdrukte. Daarna handmatig met een hefboom de film doordraaien voor de volgende opname. Dat spande meteen de veer van de sluiter.
Om op elk gewenst moment zowel in zwart-wit als in kleur te kunnen fotograferen, kocht ik er later in Japan een Pentax Spotmatic bij (foto van Wikipedia). Uiteraard bevatte de koffer ook nog de nodige lenzen, waardoor het een hele sjouw werd.
Inmiddels ben ik gek op digitale fotografie en al zijn mogelijkheden, maar de klik van het afdrukken van een goede mechanische camera en het hele gevoel van een fijn mechaniek in handen te hebben, die mis ik.
rss