Brazilië, West-Papua, media en meer
Paraty (RJ) Brazilië 2018
In een rommelkamer in het Braziliaanse stadje Paraty stuitte ik op deze foto van de Beatles. In een andere kamer een sleutelrekje met de beroemde band.
De Beatles waren natuurlijk wereldwijd een fenomeen, ook in Brazilië, zoals bleek toen mijn Braziliaanse neefje João op bezoek was.
Toen ik in de jaren ’70 van de vorige eeuw mijn middelbare school afrondde, zaten we midden in een culturele revolutie. De jongeren hadden de zitten regentenklasse de wacht aangezegd (geïnspireerd door Parijs 1968) en zouden het allemaal wel even anders gaan doen. De derdewereldbeweging, zoals dat toen heette, bloeide, want velen vonden dat de koloniën onafhankelijkheid verdienden, steunden bevrijdingsbewegingen en maakten zich sterk voor de ontwikkeling van arme landen. Ook in eigen land zou alles anders worden. Daar zat natuurlijk een flinke brok naïviteit in. De wereld bleek veel minder maakbaar dan we dachten.
Zelfs als ik dat in gedachten houd en besef dat veranderingen (veel) langer duren dan we toen in jeugdig optimisme dachten, blijft het mij frustreren dat sommige problemen blijven voortbestaan en dat de mensheid niet in staat is die op te lossen. Enkele voorbeelden.
Het Palestijnse probleem
De Palestijnen kunnen al zestig jaar hun recht op zelfbeschikking niet uitoefenen, omdat Israel de internationale rechtsorde en talloze VN-resoluties aan zijn laars lapt. De Verenigde Staten (al dan niet met bondgenoten) zijn landen om veel minder binnengevallen (Irak), maar Israel wordt buiten schot gelaten. Zie hier en hier.
Nederlands Nieuw-Guinea | West Papua
Sinds Nederland haar laatste kolonie in de Oost, Nederlands Nieuw-Guinea (nu West Papua), in 1962 verliet, lijdt de lokale bevolking (de papua’s) onder het Indonesische regime, dat zijn legitimiteit baseert op de frauduleuze volksstemming van 1969. De situatie van de lokale bevolking, die inmiddels in de minderheid is, is erbarmelijk zoals talloze rapporten steeds weer aantonen. Zie hier en hier.
Inheemse volken: indianen
Ook de situatie van inheemse volken wereldwijd is een probleem dat maar niet weg gaat. Om mij te beperken tot mijn aandachtsgebieden: de indianen van Brazilië worden nog steeds verdrukt en dreigen het onderspit te delven tegen oprukkende sojaplantages (onder andere voor ons veevoer) en suikerrietplantages (onder andere voor onze biobrandstoffen). Dat oprukken gebeurt vaak gewapenderhand: pistoleiros bedreigen of vermoorden indianen en kleine boeren, die opkomen voor hun rechten. Zie hier en hier.
Dat niet alles zo eenvoudig op te lossen is als ik mijn jonge jaren in eindeloos optimisme meende, begrijp ik inmiddels. Maar kunnen we nou echt geen enkel van dergelijke problemen eens en voor altijd de wereld uithelpen?!
Aanvulling 9 december 2012: Lees over die vraag ook deze column van Thomas von der Dunk.
De twaalfjarige Braziliaanse João is op bezoek. Hij heeft een modern mobieltje en vertelt trots dat hij daar muziek op heeft van The Beatles. Meteen speelt hij het eerste nummer: Girl. Daarna volgen I’m a loser, A hard day’s night, Yellow submarine en zo nog een paar.
Geconcentreerd zingt João mee. Het geluid staat wat hard en is wat blikkerig, maar dat deert niet. The Beatles zijn veertig, vijftig jaar na dato helemaal ‘in’ bij João en vriendjes, ‘cult’ zelfs.
Ik was nog niet aan het luisteren naar platen begonnen (net te jong), toen ik voor het eerst hoorde van The Beatles, een band met lang haar (schande!), die “yeah, yeah, yeah” zong (dubbel schande!, dat was geen muziek, zo zei de generatie van mijn ouders).
Een jaartje of zo daarna was ik op een feestje van klasgenoten. We waren allemaal buitengewoon opgewonden, want er zou iemand komen die de nieuwe LP van de Beatles al had: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Is ze er al, is ze er al? Toen kwam het moment dat de plaat op de draaitafel werd gelegd. Waauw!
Foto: Braziliaanse versie van de plaat A hard day’s night
rss