Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Brazilië, West-Papua, media en meer

Archive for the ‘jeugd’ tag

De Beatles in Brazilië

2 comments

Foto van rommelkamer met foto van de Beatles

Foto van foto van Beatles met haakjes voor sleutelsParaty (RJ) Brazilië 2018

In een rommelkamer in het Braziliaanse stadje Paraty stuitte ik op deze foto van de Beatles. In een andere kamer een sleutelrekje met de beroemde band.

De Beatles waren natuurlijk wereldwijd een fenomeen, ook in Brazilië, zoals bleek toen mijn Braziliaanse neefje João op bezoek was.

Hoes van de Braziliaanse versie van A hard day's night

Written by Bert Ernste

januari 23rd, 2021 at 6:19 am

Trekbel

5 comments

Foto van bovenlicht met trekbel

Utrecht 2013

Ineens zag ik hem, die trekbel daar in het bovenlicht van het grachtenpand in Utrecht.

Het deed me denken aan belletje trekken. Kwajongens en kwameisjes die aanbellen en hard wegrennen. Bij een brutalere variant blijven de daders na het bellen staan tot de deur wordt geopend, en rennen dan pas weg, het liefst met de opmerking: “Sorry, ik ben vergeten weg te rennen”, zo lees ik op Wikipedia.

De uitdrukking ‘belletje trekken’ komt uit de tijd dat alle deurbellen nog een trekbel waren, zo’n echte bel, bediend door aan draden te trekken, middels een fraaie trekker bij de deur. Het was de tijd dat mensen in bovenhuizen via een touw de voordeur beneden konden open trekken. Dat gaat nu meestal ook elektrisch.

Grappig hoe de uitdrukking ‘belletje trekken’ nog steeds bestaat en niet is vervangen door ‘belletje drukken’. Net zoals we op de telefoon nog steeds een ‘nummer draaien’ en niet ‘drukken’ of ‘tikken’, al zal de uitdrukking ‘nummer draaien’ zijn langste tijd wel hebben gehad.

Written by Bert Ernste

februari 3rd, 2015 at 7:25 am

Hervormde kerk Doorn

leave a comment

Foto van kerktoren met klok

Doorn 2014

Gedurende de eerste jaren van mijn lagere-schooltijd liep ik altijd langs deze kerk (Maartenskerk) in Doorn (een plaats op de Utrechtse heuvelrug) naar school. Later verhuisde de school naar een een andere locatie.

Toen ik onlangs terug was in Doorn en opkeek naar de kerktoren, waren de kerk en de wijzerplaat meteen weer zeer vertrouwd, ondanks de vele jaren die sindsdien verstreken zijn.

Eerdere jeugdherinneringen uit Doorn: Enge oude vrouwtjes en de Duitse keizer en Modeltrein en snackbar.

Written by Bert Ernste

oktober 22nd, 2014 at 6:34 am

Jazz

one comment

Foto van schilderij met musici aan muur

Utrecht 2014

Foto van oude Philips bandrecorder. Bron: https://www.jvanschaikconsultancy.nl/radiomuseum/philips/bandrecorder/el3541/index.htmlHet is mij een raadsel waarom ik in mijn jeugd ineens jazzmuziek mooi ben gaan vinden. Mijn ouders hadden geen jazzplaten en waren niet erg bezig met muziek. Ook mijn schoolgenoten waren geen jazzfans.

Er is een redelijke kans dat ik ‘aan de jazz’ raakte door het radioprogramma van Michiel de Ruyter. Het was in ieder geval een programma, waar ik een tijd lang gefascineerd naar heb geluisterd. De Ruyter had een aparte stem en wist zijn enthousiasme voor de jazz goed over te brengen.

Vaak nam ik stukken op met een ouderwetse bandrecorder zoals die hiernaast. (Foto Virtueel radio en tv museum Lekkerkerk.) Op school schreef ik de namen van talloze groten uit de jazz op de schutbladen van mijn multomap.

Het is nu vele jaren later, maar ik mag nog steeds graag naar jazz luisteren.

Written by Bert Ernste

september 8th, 2014 at 6:33 am

Driebergen-Zeist: Koffie! Lekkere koffie!

3 comments

Prentbriefkaart (zwart-wit) met foto van groene trein NSToen ik klein was, hadden wij geen auto. Autobezit was nog niet zo wijd verbreid als vandaag de dag. Om bij familie op bezoek te gaan, gingen we met de bus naar station Driebergen-Zeist en van daaruit met de trein.

Spannend vond ik indertijd de koffieservice op dat station. Driebergen-Zeist stond bekend om zijn goede koffie en als er een trein stopte, liepen obers met bladen met een koffiekan en koffiebekers langs de trein om koffie te verkopen aan uit de ramen hangende reizigers. Voor een kleine knaap een boeiend gebeuren. Naar verluidt kreeg het treinpersoneel gratis koffie, als ze de stoptijd wat rekten door iets voor de geplande tijd te arriveren of iets later te vertrekken.

Kratonnen treinkaartje uit 1976Ik kan mij nog goed de groene treinen uit die tijd herinneren. Nu pas lees ik dat deze de bijnaam ‘muizenneus’ hadden (toen nog zonder tussen-n). De postkaart van de ‘muizenneus’ op station Driebergen-Zeist vond ik op deze treinsite.

Ook later, toen ik in Utrecht studeerde, ging ik nog regelmatig over dezelfde lijn naar oma in Doetinchem. Daarvan getuigt dit spoorkaartje dat ik in een oud boek vond. Waarschijnlijk als boekenlegger gebruikt. Zo’n stevig kartonnen kaartje, waar de conducteur met enige kracht een gaatje in knipte, is nu nostalgie. De treinen waren inmiddels de gele ‘hondenkoppen’.

Foto van gele ‘hondenkop’ van de NS

Written by Bert Ernste

juli 20th, 2013 at 8:25 am

Doorn: modeltrein en snackbar (Jeugdherinnering)

2 comments

Foto van rode model locomotief. Bron: https://www.elizabeth-maria.nl/info.php?id=1600In mijn jeugd woonde ik in Doorn. De bakker bezorgde nog brood (met een bakfiets), de melkboer bracht melk met zijn bromfiets met een rek waarop de melkbussen stonden. Met een maatbeker goot hij de melk in onze pannen.

Aan de Dorpsstraat was een speelgoedwinkel van de gebroeders de Waal, die zo te zien nog steeds bestaat, maar behalve modelbouwartikelen geen speelgoed meer verkoopt. Op de eerste verdieping stond vroeger het speelgoed uitgestald, waaronder locomotieven en treinwagons van Märklin. Ik draaide er lang om een locomotief heen, want ƒ 35 was veel spaargeld. Toch kocht ik hem uiteindelijk. Hij kon zowel op bovenleiding als op stroom via de middenrail rijden. Opgewonden stapte ik naar huis met mijn nieuwe aanwinst.

Vlak bij ons huis was een bosgebied, waar ik speelde en boompje klom. We waren bang voor de ‘heksen’ in het bos, waar ik eerder over schreef. Later, groot nieuws in Doorn, zijn daar flats gebouwd van wel vier etages hoog. Dat was voor zo’n dorp revolutionair. Wie wilde er nu in een flat wonen?

Automatiek in São Paulo: 'Broodie Kroket'Veelbesproken was ook een andere nieuwigheid: de snackbar, die op een hoek van het kruispunt bij de hervormde kerk verscheen. Zo nu en dan mochten we daar een zak patat halen, wat in die tijd een kwartje kostte. Patat en andere frituur kocht je bij het loket rechts van de wand met de automaten voor de kroketten, nasischijven en bamiballen. Links daarvan was het loket voor het softijs. Het kleinste softijsje kostte toen ƒ 0,10. Ik leerde al snel dat je een kroket beter bij het loket kon bestellen, want dan kreeg je meestal een verse, krokante. In de automaten lagen ze vaak te lang, waardoor ze slap werden.

Op zaterdagavond verzamelden zich de locale nozems met hun brommers bij de snackbar. Volgens sommigen betekende nozem: Nederlands Onderdaan Zonder Enige Manieren. Aan mij ging het jeugdprotest nog grotendeels voorbij, maar ik begreep wel dat nozems niet goed waren (volgens mijn ouders dan).

Hoe nieuw wij die snackbar en automaten ook vonden, de automatiek was al in de negentiende eeuw uitgevonden in Berlijn. Meer op Wikipedia en in dit uitvoerige artikel.

(Op de tweede foto een automatiek in São Paulo. De eigenaar deed het idee op in Nederland.)

Meer columns | Meer Nederland

Written by Bert Ernste

maart 27th, 2013 at 9:12 am

The Beatles forever!

one comment

Hoes van de Braziliaanse versie van A hard day's nightDe twaalfjarige Braziliaanse João is op bezoek. Hij heeft een modern mobieltje en vertelt trots dat hij daar muziek op heeft van The Beatles. Meteen speelt hij het eerste nummer: Girl. Daarna volgen I’m a loserA hard day’s nightYellow submarine en zo nog een paar.

Geconcentreerd zingt João mee. Het geluid staat wat hard en is wat blikkerig, maar dat deert niet. The Beatles zijn veertig, vijftig jaar na dato helemaal ‘in’ bij João en vriendjes, ‘cult’ zelfs.

Ik was nog niet aan het luisteren naar platen begonnen (net te jong), toen ik voor het eerst hoorde van The Beatles, een band met lang haar (schande!), die “yeah, yeah, yeah” zong (dubbel schande!, dat was geen muziek, zo zei de generatie van mijn ouders).

Een jaartje of zo daarna was ik op een feestje van klasgenoten. We waren allemaal buitengewoon opgewonden, want er zou iemand komen die de nieuwe LP van de Beatles al had: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Is ze er al, is ze er al? Toen kwam het moment dat de plaat op de draaitafel werd gelegd. Waauw!

Foto: Braziliaanse versie van de plaat A hard day’s night

Meer nostalgie

Written by Bert Ernste

februari 12th, 2012 at 8:37 pm