Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Nog even over de Duitse bezetting.

Voor wie in of kort na de oorlog van 1940 – 1945 is geboren, is de Duitse bezetting indirect een levende herinnering. Wie in de jaren vijftig / zestig van vorige eeuw (als jongen) opgroeide, deed dat met boeken zoals bijvoorbeeld Reis door de nacht van Anne de Vries en Van Hollandse jongens in de Duitse tijd van Aart Romijn.

Een film die grote indruk op mij maakte, ook omdat mijn vader vertelde dat die over ware gebeurtenissen ging, was De overval van Bert Haanstra en Paul Rotha. De film gaat over de gedurfde bevrijding van 51 gevangenen uit de gevangenis van Leeuwarden in december 1944. Ik heb de film niet zo lang geleden op DVD opnieuw gezien en ik voelde opnieuw de spanning die ik als kind beleefde. De film doet hier en daar de werkelijkheid wel wat geweld aan, zo begrijp ik, maar het is een klassieker van de Nederlandse film.

Later kreeg ik het boekje van dr. Lou de Jong (van Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog) over die operatie.

De actie in Leeuwarden was trouwens niet uniek. Tijdens de Duitse bezetting van Nederland zijn er meer gewapende overvallen op gevangenissen geweest, onder meer in Assen en Rotterdam. Ook daarbij vielen geen slachtoffers. Als SS’ers verklede verzetsmensen bevrijdden bijvoorbeeld in oktober 1944 zeventien ter dood veroordeelde verzetsmensen uit de gevangenis in Rotterdam.

Onlangs verscheen De mannen van de Overval van Hessel de Walle, waarin de levensverhalen van de verzetsmensen, die deelnamen aan de bevrijdingsactie in Leeuwarden worden verteld.

De overval in Leeuwarden kon zo bekend worden doordat de deelnemers hun ervaringen op schrift stelden. Die verslagen vormden de basis voor de film, waarmee de overval in Leeuwarden zijn roem verwierf.

Hieronder een Friese documentaire over de overval, het boek en de film. Klik op CC voor ondertitels.

Voor jongeren zal het perspectief op de Duitse bezetting nu heel anders zijn dan het mijne. We laten de herdenkingen nu vergezeld gaan van grote festivals om jongeren aan te spreken, want de Duitse tijd ligt steeds verder achter ons. Zo gaat dat met geschiedenis – voor de meesten althans. Een nationaal gedragen beeld van de bevrijding is er inmiddels niet meer, zo schreef De Groene Amsterdammer.


Onlangs was ik op de Azoren, een archipel in de Atlantische Oceaan (foto’s). De lokale legende luidt dat de eilanden de bergtoppen zijn van het verloren continent Atlantis.

Ik hoorde voor het eerst van Atlantis toen ik in mijn jeugd Operatie Atlantis las, uit de serie van Bob Morane. Daarin neemt Bob Morane deel aan een onderwaterexpeditie, waarbij ze het verdronken Atlantis vinden. De Atlantiërs leven zelfs nog, onder koepels van een nieuw materiaal. Het verhaal loopt tragisch af, want ze zetten de sluizen open en Atlantis houdt alsnog op te bestaan.

Het aardige van het boekje was dat achterin enkele bladzijden gewijd waren aan de vraag wat we daadwerkelijk van Atlantis weten. Als jonge knaap las ik dat met rode oren. Het idee van een echt verzonken continent was zo mogelijk nog spannender dan het avontuur van Bob Morane.

Gelukkig kan ik u melden dat het mysterie waar Atlantis lag, is opgelost. De Azoren zijn inderdaad de toppen van het verdronken rijk. Ik vond het bewijs, toen ik een fles Azoriaanse wijn opende: op de kurk stond Atlântis. Geen twijfel mogelijk.

Meer over Atlantis