De twaalfjarige Braziliaanse João is op bezoek. Hij heeft een modern mobieltje en vertelt trots dat hij daar muziek op heeft van The Beatles. Meteen speelt hij het eerste nummer: Girl. Daarna volgen I’m a loser, A hard day’s night, Yellow submarine en zo nog een paar.
Geconcentreerd zingt João mee. Het geluid staat wat hard en is wat blikkerig, maar dat deert niet. The Beatles zijn veertig, vijftig jaar na dato helemaal ‘in’ bij João en vriendjes, ‘cult’ zelfs.
Ik was nog niet aan het luisteren naar platen begonnen (net te jong), toen ik voor het eerst hoorde van The Beatles, een band met lang haar (schande!), die “yeah, yeah, yeah” zong (dubbel schande!, dat was geen muziek, zo zei de generatie van mijn ouders).
Een jaartje of zo daarna was ik op een feestje van klasgenoten. We waren allemaal buitengewoon opgewonden, want er zou iemand komen die de nieuwe LP van de Beatles al had: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Is ze er al, is ze er al? Toen kwam het moment dat de plaat op de draaitafel werd gelegd. Waauw!
Foto: Braziliaanse versie van de plaat A hard day’s night
Meer nostalgie