Brazilië, West-Papua, media en meer
Vanwege de herinnering aan mijn vliegreis 65 jaar geleden, die gisteren op dit weblog stond, deze kaart met Nederland in het wereldverkeer. Ik weet overigens niet uit welk jaar de atlas is, waaruit deze kaart komt.
(Kaart groter door erop te klikken.)
Vijfenzestig jaar geleden vloog ik met mijn moeder naar Willemstad, Curaçao, waar mijn vader werkte voor de marine. We gingen met een Douglas DC-6, een viermotorig propellorvliegtuig. De snelheid was nog niet de helft van wat nu gangbaar is. Straalmotoren kwamen later. In een oude schoenendoos vond ik deze flight log notes (van de dag na vertrek) en in een fotoalbum zat mijn ticket. Ik was child Ernste.
Mijn moeder was zwanger van haar tweede en gaf onderweg over. “Dan laten die stewards en stewardessen je aan je lot over”, vertelde ze tientallen jaren later nog steeds ietwat verbolgen.
Het ticket:
De tickets zaten in een mooie envelop:
Van de Wikipediapagina over de Douglas DC-6 een filmpje uit 1948 toen de KLM met de DC-6 ging vliegen:
Manokwari (Nederlands Nieuw-Guinea) rond 1960
Om deze korte serie met herinneringen aan onze laatste kolonie in ‘de Oost’ te besluiten een ansichtkaart, die ik een album van mijn ouders vond.
In 1961 woonde ik kort in Manokwari, waarna we verhuisden naar Hollandia, de hoofdstad van Nederlands Nieuw-Guinea.
In 1962 vertrok Nederland uit het gebied en na een tussenbewind van de Verenigde Naties werd de westelijke helft van Nieuw-Guinea Indonesisch. De oostelijke helft is een zelfstandig land, Papua New Guinea. Het Indonesische bewind heeft de lokale bevolking van onze kolonie weinig goeds gebracht. Onderdrukking, discriminatie en marginalisatie is het lot van de papua’s.
Sentanimeer (Nederlands Nieuw-Guinea) 1962
Na het beeld van de baai van Hollandia gisteren, vandaag een foto van het Sentanimeer, die ik tussen oude dia’s vond.
Toen wij in Nieuw-Guinea woonden, gingen we daar vaak zwemmen. De weg daarheen stond al eens op dit weblog.
Hollandia (Nederlands Nieuw-Guinea) 1962
Na de foto van gisteren, die aan de Hollandse tijd van Nieuw-Guinea herinnerde, nu een dia uit die Hollandse tijd, ook genomen door mijn vader. De dia is inmiddels wat verkleurd. De tand des tijds.
Als ik me niet vergis is dit de baai bij Hollandia, de hoofdstad van Nederlands Nieuw-Guinea. Het schip dat aan de kade ligt zou de Kaloekoe kunnen zijn (of een van haar zusterschepen), waarmee ik in die tijd van Manokwari naar Hollandia verhuisde.
Wonderlijk hoe snel we onze laatste kolonie in ‘De Oost’ (tot 1962) zijn vergeten.
Biak (West Papua – voormalig Nederlands Nieuw-Guinea) 1990
Deze foto is gemaakt door mijn vader in voormalig Nederlands Nieuw-Guinea, dat sinds 1963 onder Indonesisch bewind valt. De oude, gietijzeren brievenbus van de Nederlandse Posterijen is nog steeds in gebruik.
Mijn vader is twee keer uitgezonden geweest naar Nieuw-Guinea, in 1950-51 en 1961-2. Die laatste keer was met gezin, waar ik – jong als ik was – veel herinneringen aan bewaar en regelmatig over schreef.
Uit 1951 is dit patrouilleverslag van mijn vader.
Manokwari 1961
Op Nederlands Nieuw-Guinea, waar ik als kind kort woonde, werd het binnenlandse vliegverkeer verzorgd door De Kroonduif, een dochter van de KLM. Laatst vond ik dit ticket uit die tijd terug.
Zie ook Met de Dakota naar Manokwari op dit weblog.
Manokwari 1961
In 1961 kwam ik als tienjarige knaap met mijn moeder en broer en zussen aan in Manokwari, Nederlands Nieuw-Guinea. Mijn vader was daar al.
Ik weet nog dat de Dakota, waarmee we van Biak naar Manokwari vlogen, niet ‘gevoerd’ was, waardoor je de kou van buiten door het aluminium heen kon voelen en condenswater langs de wand zag lopen.
De tijden zijn veranderd. Een poster als deze (uit 1919) zou vandaag de dag niet meer kunnen en dat niet alleen vanwege de verouderde grafiek, maar ook vanwege een symboliek, die we -terecht- niet meer acceptabel achten: de kolonie, die de kolonisator vasthoudt als afhankelijke vrouw.
In 1961 vloog mijn moeder met haar vier kinderen mijn vader achterna, die op Nederlands Nieuw-Guinea was gestationeerd. Omdat het luchtruim van de toenmalige Sovjet-Unie verboden gebied was, vloog de KLM via de Noordpool naar Anchorage (Alaska) en Tokyo (Japan) en vandaar naar de luchthaven op Biak, Nieuw-Guinea. Een reis van 24 uur in het zonlicht, wat leidde tot slapeloosheid.
Bij elke tussenlanding moesten we een uurtje het vliegtuig uit. Dat gaf de kans om op de luchthaven van Anchorage een opgezette ijsbeer te bewonderen. Voor de tienjarige knaap, die ik toen was, hartstikke spannend.
Japan was begonnen aan zijn industriële opmars, aanvankelijk door het kopiëren van westerse technologie. Om reclame te maken voor het nieuwe Japan kregen wij kinderen op de luchthaven van Tokyo prachtig blikken speelgoed te leen om mee te spelen terwijl we wachten op het vertrek naar Biak.
Mijn vader had me gevraagd om op mijn moeder te passen als ‘de man in huis’ en ik nam dat, al was ik pas tien, zeer serieus. Mijn moeder kortte in Tokyo de wachttijd door een gesprek met een Amerikaanse sergeant, die ook moest wachten op zijn aansluiting. Ondanks de afleiding van het mooie speelgoed, heb ik hem heel goed in de gaten gehouden.
rss