Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Brazilië, West-Papua, media en meer

Archive for the ‘laff’ tag

Marley: oppervlakkige documentaire Latijns Amerikaans Film Festival

leave a comment

Poster documentaire 'Marley'Het Latijns Amerikaans Film Festival (LAFF) sloot af met een film over Bob Marley, de te jong gestorven reggaemusicus uit Jamaica. Reggae, Jamaica? Maar dat is toch helemaal niet Latijns-Amerikaans? Inderdaad vreemd dat deze film de officiële slotfilm was van het LAFF.

Als de documentaire over Bob Marley een knaller was geweest, dan zou je je er nog wat bij kunnen voorstellen, maar helaas viel Marley erg tegen.

De documentaire is uiterst traditioneel, in de zin dat die chronologisch het leven en ontwikkeling van Bob Marley volgt. ‘Traditioneel’ is natuurlijk helemaal niet verkeerd. De juryleden van het LAFF roepen elk jaar weer dat ze vernieuwende films willen, maar er is vanzelfsprekend helemaal niets mis met een traditioneel opgezette film, als de inhoud en uitvoering prima zijn. Vernieuwen om het vernieuwen is onzinnig.

De documentaire Marley is qua inhoud evenwel nogal mager. We horen iets over Marleys moeilijke jeugd, zijn blanke vader, die hij nauwelijks gekend heeft, over het leven in de krottenwijk van Kingston, de eerste stappen op het gebied van de muziek. Het is allemaal echter te oppervlakkig om een beeld te krijgen van de mens Bob Marley.

We horen wat over het originele van de muziekvorm reggae, maar het blijft bij een korte uitleg over het ritme van de reggae (of ska, zoals het in het begin heette). We horen niets over de acceptatie van de reggae en weinig over de invloeden van andere muziekstijlen op de nieuwe muziekstijl. Er worden wat invloeden opgesomd, maar op welke manier die in de reggae doorklinken blijft ongewis.

De documentaire gaat in op het bereiken van zwarten en waarom het in Europa en de Verenigde Staten vooral blanken zijn, die naar de concerten van Marley komen, maar het blijft onduidelijk waar dat vandaan komt.

Die oppervlakkigheid komt voort uit het feit dat de documentaire zich vrijwel uitsluitend baseert op interviews met mensen uit de directe omgeving van Bob Marley. Je hebt uiteindelijk het idee dat je met Bob Marley op een eiland leeft. Een perspectief van wat verder weg, wat je zo veel jaren na de dood van Marley zou verwachten, ontbreekt en helaas kan de omgeving van Marley dat gemis niet compenseren, misschien door de aard van de interviews.

Kortom: het is het steeds net niet in deze (lange) documentaire, die bovendien voor een muziekdocumentaire maar weinig muziek laat horen.

Blijft de vraag waarom het Latijns Amerikaans Film Festival een niet-Latijns-Amerikaanse film, die ook nog eens zeer matig is, tot officiële slotfilm bombardeerde. Festivalkenners, die ik sprak zeiden meteen: “oh, die hebben een deal gemaakt, die krijgen er geld of het vertoonrecht van een andere film voor”. Zou kunnen. Inhoudelijk is het in ieder geval een vreemde keuze.

Braziliaanse films | Meer columns

Written by Bert Ernste

april 28th, 2012 at 8:59 am

Braziliaanse cinema: Sonhos roubados | Gestolen dromen

leave a comment

Poster filmDe film Sonhos roubados (Gestolen dromen) (2009) van Sandra Werneck vertelt het verhaal van drie meisjes | jonge vrouwen in een arme wijk van Rio de Janeiro. Naarstig op zoek naar een beetje geluk, hebben ze het alle drie moeilijk. De film is gebaseerd op het boek As Meninas da Esquina (De meisjes van de hoek) van Eliane Trindade.

Jéssica heeft een dochtertje bij een evangelische vader, wat leidt tot onenigheid over de voogdij. Ze woont met haar zieke, rokende en drinkende grootvader, die heel weinig verdient met fietsen maken. Jéssica gaat als prostitué naar een gevangenis (waar intiem bezoek toegestaan is) en ziet een uitweg door met de gevangene te trouwen.

Daiane is wat jonger (14). Ze leeft bij een oom en tante. De oom misbruikt haar. Daiane weet wie haar vader is, maar deze wil weinig van haar weten – tot haar verdriet. Ze wil graag een groot feest geven voor haar vijftiende verjaardag.

Sabrina wordt verliefd op een drugshandelaar, wat haar een redelijk mooi appartement oplevert, maar als ze zwanger wordt en geen abortus wil, wil haar vriend niets meer met haar te maken hebben.

Alle drie zoeken een uitweg uit de armoede in de prostitutie. De film brengt het leven van de drie en de nare kanten van (jeugd)prostitutie onnadrukkelijk, maar sterk in beeld.

Ondanks die sterke beelden, slaagde de film er niet in om mij mee te slepen. Dat komt door een gebrek aan dramatische ontwikkeling. Vanaf het begin van de film zie je dat de meisjes weinig kansen hebben, de kleine kansjes die ze zien, mislukken vrijwel direct helemaal of gedeeltelijk. Anders gezegd: de dromen zijn op voorhand al geroofd. Dat is de realiteit voor velen in de arme wijken van Brazilië en die realiteit is beklemmend, ook in de film.

Anderhalf uur beklemming zonder dat er veel gebeurt, gaf mij echter een ongemakkelijk gevoel en niet het idee dat ik een mooie film zag over nare dingen. Wellicht dat de film wel een dramatisch effect heeft op mensen, die de realiteit van de arme wijken van Brazilië nog niet zo kennen, want het leven van de drie meisjes | jonge vrouwen wordt wel sterk verbeeld.

Het Laff (Latijns Amerikaans Film Festival) in Utrecht liet zich bij deze film niet van zijn goede kant zien.

Meer Braziliaanse film

Written by Bert Ernste

mei 8th, 2011 at 9:39 am

Tweederangs burgers op het Laff

2 comments

Latijns Amerikaans Film Festival (Laff), Utrecht, 7 mei 2011.

De voorstelling voor de onze loopt uit vanwege een vraaggesprek. Als beloning voor het wachten op een warme trap, krijgen we te horen dat onze voorstelling wordt ingekort. De korte film vervalt.

De voorstelling vóór de onze mag uitlopen, de onze niet. De voorstelling ná de onze mag niet te laat beginnen, de onze wel.

Niet bijster professioneel.

Written by Bert Ernste

mei 7th, 2011 at 7:21 pm

Beeldvorming: vreemde poster Latijns Amerikaans Film Festival (Laff)

leave a comment

Poster LAFF

Meteen toen ik de poster van het Latijns Amerikaans Film Festival (Laff) zag, vond ik die vreemd, ietwat afstotend. Ik besteedde daar niet zo veel aandacht aan en ging meteen naar het programma. De inhoud is tenslotte belangrijker dan de verpakking.

Iedere keer dat ik de poster weer tegenkwam, had ik echter weer dat ongemakkelijke gevoel: hier klopt iets niet. Waar zit dat in?

De poster laat een fleurig geklede jonge vrouw zien (ze kan Latijns-Amerikaans zijn), die over een strand loopt en op een Utrechtse gracht uitkomt. De vrouw kijkt over haar schouder en tilt haar jurk op. In de verte wat ballonnen, die waarschijnlijk een feest moeten symboliseren.

Wat wil deze poster zeggen? Volg de dame naar het feest? Waarom een strand (mede aangeduid door een verdwaalde zeester)? Vanwaar de vreemde pose? Moet deze vrouw Latijns-Amerika verbeelden, dat naar Utrecht komt? Zo ja, sinds wanneer associëren we Latijns-Amerika met vrouwen aan het strand? Zo nee, wat wat wil het affiche dan uitbeelden? Deze poster zegt helemaal niets.

Het lijkt erop of een neefje of nichtje van een van de organisatoren op zolder iets in elkaar geflanst heeft met een fotobewerkingsprogramma zonder enig idee te hebben welk Latijns Amerika het Laff laat zien. Dan kun je beter een aantal foto’s uit de vertoonde films in een collage bij elkaar zetten. Ook een wat goedkope oplossing, maar dan had de poster tenminste iets van doen met het filmfestival.

Zoals gezegd is de inhoud belangrijker dan de verpakking. Er zijn goede films te zien op het Laff, een enkele uitzondering daar gelaten.

Mei 2010

Braziliaanse cinema

Written by Bert Ernste

januari 29th, 2011 at 9:37 am

Een plek in de zon: totaal mislukte documentaire op het Laff

leave a comment

Hoogbouw in RioWie zijn tijd wil verdoen moet op het Latijns Amerikaans Film Festival (Laff) de film Um lugar no sol (Een plek in de zon) (2009) van Gabriel Mascaro gaan zien. De documentaire met interviews met rijke Brazilianen, die grote penthouses bewonen, mist een uitgangspunt. De film laat soms aardige beelden van de hoogbouw in Rio de Janeiro zien, maar de interviews hebben overduidelijk geen doel en geen structuur.

De negen gezinnen, stellen en vrijgezellen, die de filmmakers te woord staan hebben heel erg weinig te vertellen. Het zijn waarschijnlijk niet de interessantste mensen (slechts uit negen van de 125 penthouses, waar de filmmaker zich meldde, waren de bewoners bereid te praten). Bij gebrek aan een uitgangspunt voor de film krijgen ze geen zinnige vragen en dus horen we alleen vage kletspraatjes met weinig inhoud en zonder enige samenhang tussen de verschillende vraaggesprekken. Zo vertelt een van oorspong Franse vrouw over haar handel in ambachtelijke kunst, wat niets te maken heeft met het zogenaamde thema van de film: de rijken in hun penthouses.

Voeg daarbij dat het Laff een onscherpe film als voorafje had en je hebt een schandalig slechte voorstelling.

Onvoorstelbaar dat het Laff over Um lugar no sol dit in het programma durfde te schrijven:

“Mascaro analyseert met zijn subtiele maar krachtige beeldtaal en middels interviews de rijke klassen van Brazilië. Inwoners van negen verschillende penthouses openen hun deuren en gedachten naar sociale ongelijkheid, politiek, de wereld om hen heen, maar ook naar meer innerlijke kwesties als verlangens, onzekerheden en vooroordelen. Een hypnotiserend portret over hoogte, status en macht dat een kijkje geeft in de wereld van de Braziliaanse elite. Met zijn oog voor detail weet Mascaro in te zoomen op subtiele details die de kijker aan het denken zetten.”

Artistieke prietpraat, klinkklare onzin!

Um lugar ao sol, een portret van de rijken en hun verhouding tot de Braziliaanse samenleving had zo mooi kunnen zijn, maar is totaal inhoudsloos uitgewerkt. Een van de geïnterviewden heeft er aan het eind van de film ineens genoeg van. Terecht.

Mei 2010

Meer Braziliaanse film

Written by Bert Ernste

januari 28th, 2011 at 8:28 pm

Posted in Brazilie

Tagged with , , , ,

Liefdesverhalen duren maar 90 minuten

leave a comment

Scene uit filmDe Braziliaanse film Histórias de Amor duram apenas 90 Minutos (Liefdesverhalen duren maar 90 minuten) (2009) van regisseur Paulo Halm is een deels komische, deels serieuze liefdesgeschiedenis.

Zeca, een jonge schrijver, heeft problemen met het afmaken van zijn (eerste) roman. Eigenlijk weet hij niet zo goed wat hij met zijn leven wil.

Zijn vrouw Júlia is veel volwassener en werkt hard aan haar carrière aan de universiteit. Zeca krijgt bij toeval door dat Júlia een relatie heeft met een studente van haar, Carol. Hij wil haar daarmee confronteren, maar naar mate hij de voordeur nadert zakt de moed hem in de schoenen en hij houdt zijn mond.

Zeca weet niet wat hij ermee aanmoet, maar zijn voeten, of beter gezegd zijn fantasie brengen hem naar het huis van Carol en hij begint een relatie met haar. In die driehoeksverhouding draait hij zich vast en hij heeft steeds meer moeite met de situatie. Hij bedenkt een oplossing voor zijn problemen, maar die pakt heel anders uit dan hij verwachtte.

Histórias de Amor duram apenas 90 Minutos is een vrijwel perfect film. De acteurs zijn erg goed en geloofwaardig, de dilemma’s van Zeca, de onvolwassen schrijver in spé overtuigend en ook de wereld waarin de driehoeksverhouding zich afspeelt, de flats, waar ze wonen, de feesten waar ze heen gaan, het komt allemaal even natuurlijk over, mede door de uitstekende dialogen.

Een prachtige film om meerdere malen te zien.

Mei 2010

Meer Braziliaanse film

Written by Bert Ernste

januari 28th, 2011 at 2:17 pm

Posted in Brazilie

Tagged with , , , , , ,