Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Brazilië, West-Papua, media en meer

Archive for the ‘mensenrechten’ tag

Frustratie: problemen die niet verdwijnen

2 comments

Foto kop uilToen ik in de jaren ’70 van de vorige eeuw mijn middelbare school afrondde, zaten we midden in een culturele revolutie. De jongeren hadden de zitten regentenklasse de wacht aangezegd (geïnspireerd door Parijs 1968) en zouden het allemaal wel even anders gaan doen. De derdewereldbeweging, zoals dat toen heette, bloeide, want velen vonden dat de koloniën onafhankelijkheid verdienden, steunden bevrijdingsbewegingen en maakten zich sterk voor de ontwikkeling van arme landen. Ook in eigen land zou alles anders worden. Daar zat natuurlijk een flinke brok naïviteit in. De wereld bleek veel minder maakbaar dan we dachten.

Zelfs als ik dat in gedachten houd en besef dat veranderingen (veel) langer duren dan we toen in jeugdig optimisme dachten, blijft het mij frustreren dat sommige problemen blijven voortbestaan en dat de mensheid niet in staat is die op te lossen. Enkele voorbeelden.

Het Palestijnse probleem
De Palestijnen kunnen al zestig jaar hun recht op zelfbeschikking niet uitoefenen, omdat Israel de internationale rechtsorde en talloze VN-resoluties aan zijn laars lapt. De Verenigde Staten (al dan niet met bondgenoten) zijn landen om veel minder binnengevallen (Irak), maar Israel wordt buiten schot gelaten. Zie hier en hier.

Nederlands Nieuw-Guinea | West Papua
Sinds Nederland haar laatste kolonie in de Oost, Nederlands Nieuw-Guinea (nu West Papua), in 1962 verliet, lijdt de lokale bevolking (de papua’s) onder het Indonesische regime, dat zijn legitimiteit baseert op de frauduleuze volksstemming van 1969. De situatie van de lokale bevolking, die inmiddels in de minderheid is, is erbarmelijk zoals talloze rapporten steeds weer aantonen. Zie hier en hier.

Inheemse volken: indianen
Ook de situatie van inheemse volken wereldwijd is een probleem dat maar niet weg gaat. Om mij te beperken tot mijn aandachtsgebieden: de indianen van Brazilië worden nog steeds verdrukt en dreigen het onderspit te delven tegen oprukkende sojaplantages (onder andere voor ons veevoer) en suikerrietplantages (onder andere voor onze biobrandstoffen). Dat oprukken gebeurt vaak gewapenderhand: pistoleiros bedreigen of vermoorden indianen en kleine boeren, die opkomen voor hun rechten. Zie hier en hier.

Dat niet alles zo eenvoudig op te lossen is als ik mijn jonge jaren in eindeloos optimisme meende, begrijp ik inmiddels. Maar kunnen we nou echt geen enkel van dergelijke problemen eens en voor altijd de wereld uithelpen?!

Aanvulling 9 december 2012: Lees over die vraag ook deze column van Thomas von der Dunk.

Meer columns

De vader van Serafyn: een pater op Nieuw-Guinea

leave a comment

Omslag boekVoor geïnteresseerden in het voormalig Nederlands Nieuw-Guinea is de ‘documentaire roman’ De vader van Serafyn van Marga Claus een aanrader. Het boek vertelt op basis van dagboekaantekeningen het verhaal van de Franciscaner pater Gerhard, die jaren in West Papua (toen nog West-Irian geheten) werkte nadat Nederland de kolonie in 1962 was kwijt geraakt.

Het is fascinerend om te lezen hoe het werken in de binnenlanden van westelijk Nieuw-Guinea | West-Irian toen was. Ik heb weinig op met het ‘zieltjes winnen’ van missie en zending, maar de Franciscanen uit het boek hebben een pragmatische benadering, die sympathiek over komt. Ondertussen vraag je je wel af hoe ze nog konden werken in Nieuw-Guinea onder Indonesische bewind. In het binnenland lijkt pater Gerhard weliswaar relatief weinig last van het regime te hebben, maar bij tijd en wijle laat het boek op een indringende manier zien hoe de Indonesiërs (de goede niet te na gesproken) neerkijken op de lokale bevolking, de papua’s, als een zeer minderwaardig volk. Zo krijgt pater Gerhard een onverschillig antwoord, als hij bij een Javaanse arts advies vraagt over een zieke papua. Enkele beschrijvingen van het brute optreden van het Indonesische leger, als er ook maar een schijn van verdenking is dat de verzetsbeweging in de buurt is, doen huiveren.

Pater Gerhard begrijpt het verzet van de Organisasi Papua Merdeka (OPM), een gewapende verzetsbeweging dan ook goed. Tegelijkertijd betwijfelt hij of de papua’s wel weten naar wat voor onafhankelijkheid ze streven. Willen ze niet met één stap naar de top van de berg en gaat dat wel goed, zo vraagt hij zich af.

Het grootste deel van het boek gaat evenwel over de dagelijkse beslommeringen van pater Gerhard en die zijn boeiend genoeg. Zo krijgt hij een keer te maken met het bericht dat de zendeling uit het naburige dorp (zending en missie concurreerden flink in Nederlands Nieuw-Guinea en West-Irian) de ondergang van de wereld heeft voorspeld en heeft gezegd dat alleen flink bidden de mensheid nog kan redden. Pater Gerhard laat de papua’s met een voet- en een tennisbal zien waar de op komst zijnde zonsverduistering door veroorzaakt wordt. De zendeling hoopte zieltjes te winnen met zijn actie rond die stand van zon en maan. Gerhard is zo eerlijk om toe te geven dat ook katholieken zich niet onbetuigd lieten in deze concurrentiestrijd tussen christelijke kerken. Een pater kocht eens de grond onder een protestants kerkje en eiste toen dat deze zou worden afgebroken, omdat hij op katholieke grond stond.

Ontroerend is het verhaal over Serafyn, een babytje, dat na acties van de Indonesische autoriteiten geen ouders meer heeft en aan de pater wordt gegeven. Hij probeert het ondervoede kindje eten te geven, maar heeft niet de goede voedingsmiddelen, waarna hij haar met pijn in het hart naar een opvangcentrum van zusters van zijn kerk stuurt. Later verneemt hij dat Serafyn voor nieuwe acties van het Indonesische leger heeft moeten vluchten en dat ze kort daarna is overleden. Pas laat in zijn leven hoort Gerhard hoe het toch wat anders is gegaan.

Op zijn manier is pater Gerhard een rebel in zijn toch al vrij gematigde orde. Het boek beschrijft boeiend hoe hij strijd voor een menselijke aanpak van de missie in Nieuw-Guinea. Tijdens verlof in Nederland denkt hij er even aan om uit te treden en te trouwen, maar de liefde voor ‘zijn’ papua’s wint. Hij gaat terug.

Als Gerhard een opvouwbare kano meeneemt uit Nederland oogst die veel bekijks van de papua’s, die prauwen van zware bomen zijn gewend. Ze prikken dan ook enthousiast met hun pijlen in het zeildoek van de kano, want dat is een materiaal dat ze niet kennen. Einde kano.

Alles bij elkaar is De vader van Serafyn een fraai en soms ontroerend verhaal over een pater en zijn missie in West-Irian, maar zeker ook over de botsing van beschavingen: die van de blanke en van de papua’s, met al zijn misverstanden en die van de wrede botsing van de papua’s en de Indonesische ‘beschaving’, die eigenlijk niets opheeft met de lokale bevolking. Zoals gezegd blijft dat laatste aspect in het boek meestal op de achtergrond, maar als het naar voren komt, gaan de rillingen over je lijf vanwege de wrede acties van de Indonesische strijdkrachten in West Papua. Dat we in Nederland nauwelijks meer omkijken naar onze voormalige rijksgenoten, blijft schokkend.

Het boek is meer een bewerkt dagboek dan een roman. Wel een boeiend dagboek.

Meer West Papua

Written by Bert Ernste

september 3rd, 2012 at 11:35 am

Nederlands Nieuw-Guinea: het verleden dat niet voorbij gaat

2 comments

Foto papua demonstrant met bord: Regering vergeet ons niet!Het is dit jaar vijftig jaar geleden dat Nederland haar laatste kolonie in de Oost, Nederlands Nieuw-Guinea over moest doen aan Indonesië na een koloniaal oorlogje en een vergeefse poging het land voor te bereiden op onafhankelijkheid. Indonesië hield nog wel een volksstemming in het gebied over onafhankelijkheid, maar die was volstrekt doorgestoken kaart.

Sedertdien houdt het Indonesische regime huis in West Papua, zoals het gebied nu heet. Democratische verlangens naar meer autonomie van de lokale bevolking worden hard onderdrukt. Alleen het hijsen van de eigen vlag kan al leiden tot jaren gevangenisstraf, vreedzaam demonstreren tot in elkaar geslagen worden door de ordediensten – of erger.

Op deze wijze ettert het bedrog van de zogenaamde ’daad van vrije keuze’ vijftig jaar nadat Nederland onder internationale druk afdroop nog steeds door en gaat het verleden van voormalig Nederlands Nieuw-Guinea maar niet voorbij.

Dat is dan ook de titel van een recent rapport: The past that has not passed: Human rights violations in Papua before and after reformasi. Rapporten zijn er trouwens genoeg, politieke wil om druk uit te oefenen op Indonesië omtrent West Papua is er veel minder.

Ook voor de papua’s die naar Nederland kwamen toen Nederland uit Nieuw-Guinea vertrok, is dat verleden na vijftig jaar niet voorbij, zoals blijkt uit dit artikel en radioreportage van Radio Nederland Wereldomroep.

Meer West Papua | Nederlands Nieuw-Guinea

Nederland druipt af

leave a comment

Omslag boekSchrijver F. Spinger, pseudoniem van Carel Jan Schneider, schreef Met stille trom. Een journaal, een boek over de nadagen van het Nederlandse koloniale bestuur in Nieuw-Guinea. Het is dit jaar vijftig jaar geleden dat Nederland haar laatste kolonie in de Oost, Nederlands Nieuw-Guinea kwijt raakte. Indonesië nam de macht over na een kort tussenbewind van de Verenigde Naties.

Met stille trom zou al in 1963 verschijnen, maar Springer vond toen dat het boek te veel over de Nederlanders ging en te weinig over het lot van de papua’s. “In plaats daarvan had ik (…) volstaan met het luchtige schetsen van enig lokaal gekissebis tussen bestuursambtenaren, zendelingen, en nog wat rare vogels, en een enkele blote krijger met peniskoker en pijl-en-boog voor de couleur locale”, schreef Springer kort voor zijn dood in het voorwoord van het nu alsnog verschenen boek. Hij begrijpt niet meer waarom hij het boek toen niet wilde publiceren: “Ik had juist toen de kans moeten grijpen om het publiek te laten weten hoe wij op onze onooglijke bestuurspostjes verbeten onze plicht tegenover de aan ons toevertrouwde Papoea’s bleven doen, al hadden de grote buitenwereld en ook het moederland ons allang opgegeven.”

Het is waar dat Met stille trom vooral over de kolonialen gaat en niet over de gekoloniseerden. Het is evenwel een fraaie beschrijving van wat Nederland in Nieuw-Guinea probeerde te bewerkstelligen: een ordelijke dekolonisatie met een machtsoverdracht aan de lokale bevolking. Dat Nederland daar pas onder druk van de naoorlogse dekolonisatie in de wereld mee was begonnen, laten we hier maar buiten beschouwing.

Het lijkt inmiddels ver weg, die koloniale tijd. Toch is het pas 50 jaar geleden dat Nederland roemloos vertrok uit Nieuw-Guinea en het gebied overdroeg aan Indonesië dat er sedertdien de mensenrechten op grove wijze schendt. We mogen onze eigen geschiedenis niet vergeten. Alleen daarom al is dit boek het lezen waard: om ons rekenschap te geven van wat Nederland op Nieuw-Guinea deed (en naliet). Ook is het een document over een voorbije wereld, waarin met weinig middelen geprobeerd werd een land op te bouwen. En gewoon een mooi boek.

Springer hield bij de dodenherdenking op 4 mei 2002 een toespraak met de titel Nooit vergeten. Daaruit deze passages:

Nooit vergeten

Een regel van de dichter Hans Lodeizen:

Deze oude vieze wereld
Die kun je gerust weggooien …

Simpele woorden die mij vaak te binnen schieten:

Deze oude vieze wereld

Waarom blijft de aardbol van ons gewoon verder draaien terwijl zijn bewoners sinds mensenheugenis hun uiterste best doen om deze planeet en zichzelf het leven onmogelijk te maken? Sinds mensenheugenis, want er is niets nieuws onder de zon, zei Prediker, misschien wel de grootste dichter die ons op schrift is overgeleverd. En willen wij leren van vorige geslachten?

Vergeet het maar, zou je uit zijn nuchtere, illusieloze woorden kunnen opmaken.

Dichters zijn het geweten van een volk, dus moeten wij goed naar hen luisteren, maar ook Prediker wist, dat er altijd mensen zullen zijn, die tegen de stroom inroeien, die zich verzetten tegen verdrukking, onderdrukking, onrechtvaardigheid; die liefde boven haat stellen, en vrijheid boven alles.

Niet alleen vandaag rijzen uit mijn herinnering gestalten op van mensen die voor mij een soort gids zijn geworden in ‘de krankzinnigheid die Leven heet’ (zoals schrijver Marcellus Emants ons bestaan op aarde heeft genoemd).

(…)

Obeth Pattipeme, Papoea, mantri-verpleger in de Baliemvallei op Nieuw-Guinea, geliefd bij de bergbevolking, stond in februari 1962, niet lang voor het einde van het Nederlands gezag over dat eiland, naast het vliegtuigje dat ons gezinnetje naar het toenmalige Hollandia zou brengen.

En hij zei, ten afscheid:
‘Wij papoea’s zullen eens vrij worden, wat er ook gebeurt, hoe lang het ook duurt, en wij zullen elkaar terugzien.’

Ik hoor mijn dochtertje nog, dat Obeths been omklemd hield: ‘Obeth moet mee, Obeth moet met ons mee …’ Later is hij, met andere voorvechters van een Vrij Papoea, vermoord in de jungle.

Obeth Pattipeme, nooit vergeten.

F. Springer, Met stille trom Een journaal, Querido (2012)
F. Springer, Nooit vergeten, Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek & Nationaal Comité 4 en 5 mei (2002)

Meer boeken West Papua | Nieuw-Guinea

Meer West Papua

Inheemse volken bedreigd – beschavingsdilemma’s

leave a comment

Recentelijk waren er berichten over ongecontacteerde indianen in het grensgebied van Brazilië en Peru. Die geïsoleerd levende indianen worden bedreigd door illegale houtkap in het regenwoud. De Peruaanse autoriteiten hebben nu, waarschijnlijk mede onder druk van de internationale aandacht, een inval gedaan in het houthakkerskamp.

Ook in Brazilië leven nog geïsoleerde indianenstammen, die bedreigd worden door illegale houtkap, hetzij voor de opbrengst van het hout, hetzij om gebieden kaal te maken om er veeteelt te kunnen bedrijven. Op andere plekken moeten indianen wijken voor de aanleg van stuwdammen, zoals bijvoorbeeld de Belo Monte stuwdam in de Xingu rivier.

De film Zagen van de ordeloosheid | Serras da desordem laat een indringend beeld zien van de ellende, die dergelijke praktijken voor de indianen veroorzaken. Het vertelt het ware verhaal van Carapirú, die na een brute aanval op zijn dorp eenzaam door de jungle zwerft, bij blanken terecht komt en via het bureau voor indianenzaken weer bij zijn stam (wat daar van over is) wordt gebracht. Trailer (begint saai, daarna goed):

Waar de inheemse bevolking in dergelijke gevallen altijd de zwakste partij is tegenover de ‘beschaafde’ wereld, verdienen ze zonder enige twijfel onze steun.

Toch zitten er grote dilemma’s in de omgang met geïsoleerde indianenstammen. De samenleving van de indianen is vaak niet die harmonieuze, op volstrekt ecologische manier met de natuur omgaande maatschappij, die je in de westerse beeldvorming vaak tegen komt. Er is angst voor boze geesten, er komen onderling gewelddadige verhoudingen voor en de gezondheidszorg is natuurlijk miniem, zodat veel indianen lijden aan ziekten en verwondingen, zonder dat daar wat aan gedaan kan worden.

Aan de andere kant werkt het contact met de ‘moderne’ maatschappij meestal sterk ontwrichtend en brengt die naast gezondheidszorg vaak juist ziektekiemen met zich mee, waar de inheemse bevolking geen weerstand tegen heeft. Het boek Rooksignalen van Ineke Holtwijk geeft een fascinerend beeld van het leven van de indianen en de dilemma’s, die de keuze tussen in isolement laten leven of niet met zich mee brengt. Wie begaan is met de indianen van Zuid-Amerika en met natuurvolken in het algemeen, doet er goed aan dit boek te lezen.

Alles bijeen krijgen we in de Nederlandse media een wat vertekend beeld van de indianen, zoals ik eerder als eens schreef in Stereotiepen: indianen in Brazilië en in De indiaan die een televisie wilde: het nieuws dat we niet krijgen. De indiaan is niet die nobele, ecologisch levende wilde, die we met onze westerse ogen (zegt meer over ons) graag willen zien. Blijft overeind dat de oprukkende ‘beschaving’ veel schade aanricht onder inheemse volken, die daarom onze solidariteit verdienen.

Meer Brazilië

Written by Bert Ernste

februari 8th, 2012 at 2:53 pm

Energiebedrijven geheimzinnig over herkomst steenkool

leave a comment

Foto kop uilNederlands energie komt voor zo’n dertig procent uit steenkolen. Twee jaar geleden ontstond er ophef over het feit dat Nederland steenkolen betrekt van mijnbouwbedrijven, die op grote schaal de mensenrechten schenden. Dat gebeurt met name in Colombia, Zuid-Afrika en Rusland.

De Tweede Kamer hield een hoorzitting en de brancheorganisaties in de energiesector begonnen een zogenoemde kolendialoog. Nu, twee jaar later, blijkt uit een rapport van de Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) dat de Nederlandse energiebedrijven nog steeds geen of onvolledige openheid van zaken geven, als het gaat om de herkomst van de in Nederland gebruikte steenkolen. Er is in die twee jaar door de ‘kolendialoog’ nauwelijks vooruitgang geboekt.

In de Volkskrant zegt de branche “Het doel is nog steeds de transparantie te verbeteren” en “Daar wordt nog steeds intensief over onderhandeld”.

Wie gelooft dat nog na twee jaar? De formulering dat daarover wordt “onderhandeld” zegt alles: over transparantie onderhandel je niet, als je een fatsoenlijk bedrijf bent, dat doe je gewoon. ‘Maatschappelijk verantwoord ondernemen’ heet dat. We roepen het wel in Nederland, maar we doen het te weinig.

Meer commentaren

Written by Bert Ernste

januari 24th, 2012 at 11:17 am

Doden bij gewelddadigheden in West Papua

leave a comment

Ansichtkaart met kaart van Nieuw-Guinea

Ik ben hier vaak kritisch over het feit dat de media zich weinig meer gelegen laten liggen aan onze voormalige kolonie Nederlands Nieuw-Guinea, nu West Papua.

Lof dus voor NOS Radio, die aandacht besteedde aan het harde optreden van het Indonesische leger en politie.

Update acties

Meer nieuws West Papua

Achtergrond West Papua | Nederlands Nieuw-Guinea

Meer West Papua | Nederlands Nieuw-Guinea

Written by Bert Ernste

december 21st, 2011 at 8:24 pm

Indonesische leger valt dorpen West Papua aan

3 comments

Foto papua demonstrant met bord: Regering vergeet ons niet!Het Indonesische bewind houdt opnieuw huis in West Papua, dat in 1963 van een Nederlandse kolonie Indonesisch gebied werd (in 1969 bestendigd door een totaal gemanipuleerde volksstemming). In het gebied Paniai voeren de Indonesische strijdkrachten onder meer met helicopters aanvallen uit op een groot aantal dorpen. In het betreffende gebied zijn tegenstanders van het Indonesische regime actief. Volg hier de berichten.

Indonesië heeft een treurige geschiedenis van mensenrechtenschendingen in West Papua, te beginnen met de volksstemming die geen volksstemming was. Dat er in de voormalige Nederlandse kolonie verzet is blijven smeulen, ondanks (dank zij) de Indonesische onderdrukking, mag dan ook geen verrassing zijn.

De Nederlandse overheid kijkt weg, ondanks het feit dat het gebied eeuwenlang een Nederlandse kolonie was. Dat geldt ook voor de internationale gemeenschap. Iedereen is bang een groot land als Indonesië voor het hoofd te stoten. De media, ook de Nederlandse, volgen daar in. Ik ben benieuwd of dit offensief wel een berichtje in het Nederlandse nieuws waard is.

Achtergrond West Papua | Nederlands Nieuw-Guinea

Meer West Papua | Nederlands Nieuw-Guinea

Written by Bert Ernste

december 13th, 2011 at 6:29 pm

Vijftig jaar vlag en volkslied papua’s: treurige balans – manifestatie

3 comments

Ansichtkaart met kaart van Nieuw-GuineaOp 1 december 1961, dit jaar vijftig jaar geleden, kreeg de Nederlandse kolonie Nieuw-Guinea een eigen vlag en volkslied. Nederland was in de golf van dekolonisering van na de tweede wereldoorlog in de jaren ’50 begonnen met een programma om Nieuw-Guinea zelfstandig te maken. De vlag, de ‘Morgenster’, en het volkslied ‘Hai Tanahku Papua’ pasten in dat streven. Voordat het zover was, had Nederland overigens in bloedige ‘politionele acties’ geprobeerd om de onafhankelijkheid van Nederlands-Indië (nu Indonesië) te voorkomen.

Grote buitenlandse druk, voortkomend uit de koude oorlog, maakte dat al in 1962 die voorgenomen onafhankelijkheid van Nieuw-Guinea (nu bekend onder de naam West Papua) teniet werd gedaan. Nederland werd door de internationale gemeenschap, geleid door de Verenigde Staten die bang waren dat Indonesië communistisch zou worden, gedwongen om Nieuw-Guinea (via een tijdelijk bestuur door de Verenigde Naties) over te dragen aan Indonesië, dat aanspraken maakte op het gebied en met een invasie dreigde.

Wel werd nog bedongen dat Indonesië een volksstemming moest houden onder de papua’s, die zich dan zouden kunnen uitspreken voor of tegen de aansluiting bij Indonesië. Dat referendum van 1969 was totaal doorgestoken kaart. Tijdens de volksstemming konden alleen door Indonesië gekozen (en waar nog nodig zwaar geïntimeerde) kiesmannen zich uitspreken. Desondanks accepteerde de Verenigde Naties de volksstemming als correcte uitvoering van de verdragen.

In Indonesisch West Papua staan zware straffen op het tonen van de vlag en het zingen van het volkslied van de papua’s. Papua’s die hun democratische rechten opeisen worden mishandeld of zelfs vermoord. Meer over de huidige situatie in West Papua.

De wereldgemeenschap kijkt, net als de Nederlandse overheid, al die jaren de andere kant op, bang om een groot land als Indonesië voor het hoofd te stoten. De media, ook de Nederlandse, volgen die lijn en zijn nauwelijks meer geïnteresseerd in een gebied dat toch enkele eeuwen lang en tot een kleine vijftig jaar geleden deel uitmaakte van het koninkrijk.

1 december 2011, Plein, Den Haag, 14.00 tot 16.00 uur, manifestatie met ceremoniële vlaghijsing van de ‘Morgenster’.

De geschiedenis van West Papua, gelardeerd met enkele persoonlijke ervaringen

Nieuws over West Papua:
Infopapua
Tanahku.west-papua
Westpapuanet

Meer West Papua | Nederlands Nieuw-Guinea

Palestijnse staat en omgekeerde wereld

one comment

De Palestijnen willen erkenning als staat bij de Verenigde Naties. Volgens het recht op zelfbeschikking hebben de Palestijnen het volste gelijk een eigen staat op te eisen. Het conflict tussen Israel en de Palestijnen kan alleen worden opgelost door de illegale bezetting van Palestijns gebied door Israel ongedaan te maken en de Palestijnen een eigen staat te geven. De noodzaak van een eigen staat voor de Palestijnen is dan ook al herhaaldelijk vastgesteld en in woorden beleden.

Israel staat evenwel in de weg. Dit land gedraagt zich als een schurkenstaat door het internationale recht naast zich neer te leggen en tegen talloze resoluties van de Verenigde Naties in Palestijns gebied niet alleen bezet te houden, maar daar zelfs op grote schaal joodse nederzettingen te bouwen. Het is evident dat je daarmee geen vrede schept. Het is overduidelijk dat de Israëlische overheid dat ook helemaal niet wil.

Vanwaar dan de druk van de Verenigde Staten en andere landen op de Palestijnen om in de VN niet te vragen om erkenning als staat? De Palestijnen zouden volgens de VS een eigen staat moeten verkrijgen door onderhandelen. Onderhandelen vergt evenwel een minimum aan fatsoen bij de onderhandelaars. Israel bewijst al meer dan veertig jaar de grondrechten van de Palestijnen totaal niet te erkennen. De onderhandelingen zijn dus gedoemd te mislukken en doen dat dus ook. Dat de Palestijnen naar de wapens grijpen en niet willen wachten tot de Israëlische politiek tot inkeer komt, is zeer begrijpelijk.

Zijn de Palestijnen dan lelieblanke lieverdjes, die alles doen volgens rechtstatelijke beginselen? Nee, zeker niet. Als bovenliggende partij met grote militaire macht (vaak disproportioneel ingezet) is Israel echter het grootste obstakel voor vrede in het Midden-Oosten. Het land knijpt de Palestijnse gebieden bewust economisch af. Dat gebeurt onder het mom van terrorismebestrijding, maar de Israelische boycot strekt zich veel en veel verder uit dan wapens en dergelijke. Het leven in de Palestijnse gebieden blijft daardoor miserabel. Daarmee houdt Israel de Palestijnse woede in stand en de voedingsbodem voor terrorisme vruchtbaar.

Als er in Israel een andere politieke wind zou gaan waaien, zijn de problemen niet van de ene op de andere dag verdwenen. Het zou echter een eerste en noodzakelijke stap zijn om echte onderhandelingen te kunnen beginnen. Dat de Palestijnen daar niet (meer) in geloven en nu langs andere weg (via de VN) vast erkenning als staat willen, is volstrekt logisch. Symbolen zijn belangrijk en met dit Israel zijn echte onderhandelingen onmogelijk.

Het is de omgekeerde wereld dat de VS nu tegen de Palestijnen zeggen: “ga praten met Israel, dat is veel beter”. In de nieuwsberichten volgen de meeste media slaafs dat idee. Dat Israel het internationale volkenrecht al tientallen jaren aan zijn militaire laars lapt, ach, daar hebben we het nauwelijks meer over.

Lees ook ‘Palestijnse staat is in ieders belang’ en ‘Obama’s Palestinian Veto: Let’s Be Honest’.

Meer commentaren | Meer mediacommentaren

Written by Bert Ernste

september 22nd, 2011 at 2:16 pm