Havana, Cuba 1978
Archive for the ‘mozambiek’ tag
Het zand voor de kust van Aveiro
A. Alberts (1911-1995) is een intrigerend schrijver. In literaire kringen heeft hij veel naam gemaakt (in 1995 kreeg hij de P.C. Hooftprijs), maar hij is nooit een echt bekende schrijver geworden. Alberts staat bekend om zijn korte, onopgesmukte zinnen, droge humor en een wat afstandelijke, ietwat onverschillige manier van schrijven. Veel wordt aan de fantasie van de lezer overgelaten. In een interview zei Alberts dat hij daarmee zijn eigen vervreemding van de werkelijkheid uitdrukte, maar dat hij ook de lezer niet lastig wilde vallen.
Het zand voor de kust van Aveiro van Alberts speelt rond 1800, als stormen de haven van Aveiro hebben laten verzanden. Twee broers van een voormalige familie van havenloodsen zitten nu in het bankierswezen en hebben een concessie van de kroon om in diamanten uit Brazilië te handelen. Mateus Vicente vertrekt daarom per schip naar Santos in Brazilië, van waar de diamanten uit Minas Gerais (Algemene Mijnen, de naam van een deelstaat) worden geëxporteerd. Vicente (in het boek vaak ‘de passagier’ genoemd) is nog geen dag op zee, als hij van een passerend schip verneemt dat zijn missie vergeefs zal zijn, want Frankrijk heeft de vrede met Portugal geweigerd. Als hij terug zou gaan, is het bankiershuis van de broers failliet, omdat de concessie veel geld kostte. Daarom gaat Vicente toch naar Santos. Zijn broer kan dan de schuldeisers voorlopig van zich af houden door te beloven hen te betalen, als zijn broer met fortuin terug komt.
In Santos leidt Vicente een rustig bestaan onder de platanen, net genoeg verdienend voor het levensonderhoud van hemzelf en de vrouw en kinderen met wie hij samen woont. Na vele jaren sluiten Frankrijk, Engeland en Portugal alsnog een voor Vicente “zeer storende vrede”. Nu kan hij immers een brief van zijn broer in Aveiro verwachten. De Portugese agent in Santos heeft wel een idee. Waarom gaat Vicente niet zijn fortuin maken door gebruik te maken van het in Moçambique gangbare prazo-systeem. In dat systeem wordt grond uitgegeven onder de voorwaarde dat de oudste dochter van de pachter trouwt met een volbloed Portugees.
Vicente laat zijn ‘gezin’ achter en vaart naar Moçambique. Zijn beoogde bruid, diep in het Afrikaanse oerwoud blijkt een femme fatale, die al getrouwd is en uit wraak voor het haar onwelgevallige huwelijksvoorstel letterlijk de hand van Vicente wil. Die weet aan dat lot te ontsnappen dank zij de hulp van zijn gids, die hem twee pistolen in de zak heeft geduwd. Bij de achtervolging krijgt de gids een speer in zijn rug. Vicente geeft hem een genadeschot. Vicente weet de kust te bereiken, waar hij wordt opgepikt door een schip dat -toevallig- naar Aveiro vaart, waar een storm de toegang tot de haven weer heeft vrij gemaakt.
Wat Vicente in Aveiro wacht, krijgen we niet meer te horen.
Het zand voor de kust van Aveiro is een fascinerend boekje. Zoals gezegd wijdt Alberts niet uit in diepgaande beschrijvingen of analyse van motieven, maar hij boeit wel degelijk. Of dat nu betekent dat je uiterst diepzinnige dingen in het boek moet zoeken, is een andere vraag. Alberts suggereert dat wel, aangezien hij in de proloog refereert aan Le faiseur, een toneelstuk van Honoré de Balzac en Samuel Becketts Wachten op Godot. In Le faiseur houdt de gokker Mercadet vijf bedrijven lang zijn schuldeisers van het lijf door hen te laten wachten op zijn compagnon Godeau, die in “een al te ver Oosten” op zoek is naar fortuin. Over BeckettsWachten op Godot schrijft Alberts in de proloog: “Twee mannen wachten zonder hoop, zonder illusie, zonder wat ook op Godot, die hem moet verlossen of niet verlossen en op wie ze in elk geval moeten wachten. Als dan eindelijk de boodschapper komt zeggen, dat Godot niet komt, blijven die twee wachten.”
In Het zand voor de kust van Aveiro probeert Alberts naar eigen zeggen een soort tussenfiguur tussen Godeau en Godot te ontwerpen. “Een man, die verdwijnt en die terugkomt naar degenen, die wel of niet op hem wachten.” Daarmee suggereert Alberts een filosofische diepgang, waarvan de lezer zelf maar moet uitmaken of die wel of niet in het boek zit. Het is hoe dan ook zeer lezenswaardig.
Blik op Portugal, februari 2012
‘De vrouwen van mijn vader’, intrigerende roman uit Zuidelijk Afrika
As mulheres do meu pai (‘De vrouwen van mijn vader’) van José Eduardo Agualusa speelt in Zuidelijk Afrika (Angola, Moçambique, Namibië, Zuid-Afrika) en gaat over de zoektocht van Laurentina Manso naar haar biologische vader.
Laurentina is een Mozambikaanse die in Lissabon woont. Op het sterfbed van haar moeder krijgt ze te horen dat ze geadopteerd is. Haar moeder vertelt dat ze de dochter is van een in het kraambed gestorven meisje en de Angolese zanger en muzikant Faustino Manso.
Faustino sterft kort daarna. Hij blijkt zeven weduwen en achttien kinderen achter te laten. Laurentina besluit na de begrafenis van haar vader om diens leven te volgen en zijn vrouwen en bekenden te interviewen om een documentaire te maken over het leven van de muzikant en minnaar. Faustino heeft jaren door Afrika gezworven om met zijn muziek zijn brood te verdienen en overal waar hij kwam lief te hebben en te ‘trouwen’ (naar Afrikaanse opvattingen).
De zoektocht levert een schitterend verhaal op, waarbij we niet alleen Laurentina volgen, maar ook haar reisgenoten. Zuidelijk Afrika met zijn koloniale strijd en racisme wordt voelbaar in de flarden van gesprekken tussen de reizigers in hun gammele busje en in de vele ontmoetingen met curieuze figuren, die ze onderweg hebben.
De lezer krijgt een beeld van de wonden die de koloniale oorlog heeft geslagen. Waar hoor je bij? Ben je Afrikaan of Portugees? Een van Laurentina’s reisgenoten is haar vriend, die in Portugal is geboren uit Angolese ouders. Hij heeft een aversie tegen Afrika en benadrukt daarom steeds dat hij Portugees is. Een net ontdekte Afrikaanse neef is juist trots op zijn Afrikaanse afkomst. Agualusa maakt met zijn boek duidelijk dat dergelijke obsessies met identiteit en etniciteit nergens toe leiden. “Ben ik ook geweest, vriend, Portugees. Toen ik groot werd is het overgegaan.”
Nog steeds eisen achtergelaten landmijnen slachtoffers in met name Moçambique, zoals blijkt uit het verhaal over de pianist zonder handen. We ontmoeten verder onder meer een straatmeisje dat dertig blijkt te zijn, maar sinds haar elfde niet meer is gegroeid en Pouca Sorte, de chauffeur van het busje, die weer zijn eigen verhaal heeft. Zo maakt het boek veel zijsprongen, die samen een prachtig beeld geven van Zuidelijk Afrika.
Agualusa laat in al die zijpaden ook zien dat er veel waarheden bestaan. Daarmee is de Angolees/Portugese schrijver geen postmodernist, voor wie elke (subjectieve) waarheid even waardevol is, maar hij laat zien hoe iedereen zijn eigen verhaal maakt. “De waarheid bij de geschiedschrijving is niet datgene wat gebeurd is, maar datgene wat, omdat het had kunnen gebeuren, gebeurd lijkt”, schreef hij ooit als motto in een verhalenbundel. Daar borduurt dit boek op voort: “Uit hoe veel waarheden bestaat een leugen?”
Hetzelfde thema kwam ook naar voren in Agualusa’s vorige boek, ‘De handelaar in verledens’ (O vendedor de passados), waarin een albino mensen aan een nieuw verleden helpt, compleet met stamboom, documenten en herinneringen. In het postkoloniale Angola is er veel vraag naar nieuwe identiteiten.
De zoektocht van Laurentina naar haar biologische ouders in De vrouwen van mijn vader levert nog een paar grote verrassingen op. Die zal ik hier niet vertellen om uw leesplezier niet te bedreven.
Het boek vraagt wel wat van de lezer, want het bestaat uit gedachten, dromen, flarden van gesprekken en dagboekfragmenten, waarbij de ikfiguur nogal een wisselt. Wie het boek vaak onderbreekt raakt het spoor soms even bijster. Dat stoort overigens niet veel, want de flarden en fragmenten lezen heerlijk weg en meestal vallen de puzzelstukjes wel weer op hun plaats.
Een intrigerend boek. Warm aanbevolen.
José Eduardo Agualusa – ‘De vrouwen van mijn vader’. Vertaald door Harrie Lemmens; Meulenhoff, 19,90 euro.
September 2010
rss