Utrecht 2018
Het ziet er aanlokkelijk uit: boeken in de trein. Neem toch maar je eigen boek mee, deze zijn niet zo leesbaar.
Brazilië, West-Papua, media en meer
Utrecht 2018
Het ziet er aanlokkelijk uit: boeken in de trein. Neem toch maar je eigen boek mee, deze zijn niet zo leesbaar.
Utrecht 2018
Openbaar vervoer is van eminent belang, zeker in tijden van klimaatcrisis. Helaas gaat het niet goed op het spoor. NS kampt met grote problemen en de dienstregeling wordt zwaar uitgekleed, wat mensen weer in de auto jaagt.
> NS-plannen voor dienstregeling 2023 voldoen niet aan concessie (Treinreiziger.nl)
> Inspectie: NS heeft onvoldoende zicht op gevaarlijke situaties (NRC)
> Meer over de problemen bij NS (Voor Beter OV)
In het Spoorwegmuseum in Utrecht zag ik deze nostalgische koffiekar, waarmee op de stations koffie en versnaperingen werden verkocht aan de reizigers. Bovenstaande kar is van 1925 en werd gebruikt in Amersfoort vanwege de lange perrons.
Over het serveren van koffie aan de reizigers na de oorlog op station Driebergen-Zeist schreef ik al eens eerder. Daar werkten de perronkelners met dienbladen, waarmee ze snel langs de trein liepen onder het roepen van: “Koffie, lekkere koffie!”
Utrecht 2020
Ze gaan nu elk half uur, dus de gehaaste heer op het rechtse affiche hoeft niet lang te wachten op de volgende trein. Affiches gezien in het Utrechtse Spoorwegmuseum.
De trein hierboven had de bijnaam ‘Muizeneus’. Het is een trein van het type Mat ’46 (naar het jaar van bestelling), gebouwd in de periode 1948-’52. De ouderen onder ons zullen ze nog wel kennen.
Op de tweede afbeelding een affiche van de Nederlandse Spoorwegen uit 1947, toen Noord- en Zuid-Nederland weer rechtstreeks per spoor waren verbonden.(Groter door erop te klikken.)
Het logo van de Nederlandse Spoorwegen op een oude diesellocomotief met nummer 2498.
(Kleine foto groter door erop te klikken.)
2018
Opvallend is dat dit ANWB-bord gesierd lijkt met het vroegere logo van de Nederlandse Spoorwegen. Dat gevleugelde wiel stond al vaker op dit weblog. Het spoorwiel met de kenmerkende flens is echter vervangen door een autoband.
Ik weet niet meer waar ik het bord zag.
Laatst reisde ik per trein met iemand, die een e-ticket had. Wat een comfortabele manier van reizen met zo’n e-ticket! Net als vroeger, toen je aan het begin van je reis een kaartje kocht en daarna niet meer hoefde na te denken.
Het toeval wilde dat er een storing was, waardoor ik om moest reizen. Dat wilde voor mij met ov-chipkaart zeggen: inchecken in Utrecht, uitchecken in Amersfoort en weer inchecken voor de Valleilijn. Uitchecken in het gedrang rond de uitcheckpalen in Ede-Wageningen en verderop weer inchecken bij de NS. Uitchecken in Arnhem en weer inchecken bij Arriva. Mijn reisgenoot wandelde onbezorgd door zonder op elk station te hoeven opletten dat je alles in de juiste volgorde doet om niet per ongeluk zwart te reizen.
Als er geen gedrang is rond de palen (ik miste al eens een aansluiting door het in- en uitchecken), dan is het allemaal geen ramp natuurlijk, maar het is toch echt veel rustiger om lekker koutend met je reisgenoot naar de volgende trein te kunnen wandelen zonder al die tussenstops bij de uit- en incheckpalen.
Helaas zijn kaartjes met korting niet meer als e-ticket te verkrijgen. Dus ik moet wel door het in-/uitcheckcircus.
Nieuws van vandaag: de directeur van NS Reizigers vraagt het reizende publiek om conducteurs, die last hebben van agressie te helpen. Gezien de nare voorbeelden van agressie tegen conducteurs kun je weinig tegen de oproep hebben en ik hoop dan ook dat ik, als ik het mee maak, de moed en tegenwoordigheid van geest heb om adequaat te reageren.
Toch bekroop me ook een wat dubbel gevoel, want ik kom die conducteurs tijdens mijn treinreizen maar zelden tegen. Oftewel: waar zijn ze als wíj ze nodig hebben? Ooit waren er reclamefilmpjes op televisie, die ons moesten doen geloven dat de conducteurs er mede waren voor onze veiligheid en om service te verlenen (naast controle natuurlijk). Mooi verhaal, maar dan moeten ze zich vaker laten zien.