Brazilië, West-Papua, media en meer
Bandoeng (Nederlandsch Oost-Indië) 1947
Na Sinterklaas in Nederlands Indië, gisteren op dit weblog, vierde de 1 Divisie 7 December in 1947 (vandaag 75 jaar geleden) te Bandoeng drie dagen lang (‘luisterrijk’) hun tweede naamdag. Mijn oom, W.A. van Tiel (*1916 Gorinchem – †2012 Terborg), was blijkbaar ‘EEREGAST’.
> Zie ook: Nederlands Indisch fotoalbum
> Tijdens de Duitse bezetting van Nederland was mijn oom krijgsgevangene in Duitsland.
Nederlands Indië waarschijnlijk 1946 of ’47
In het Herinneringsalbum Verbindingsafd. 1 Div. 7 Dec. kwam ik bovenstaande foto tegen van Sinterklaas bij militairen, die naar Nederlands Indië waren gestuurd voor de politionele acties tegen de onafhankelijkheid van Indonesië.
In een ander boek over de 7 December Divisie in Indië lees ik:
Maar ondanks alles wordt het St. Nicolaas.
De tweede St. Nicolaas in de tropen. In cantines, hospitalen, en op de buitenposten is het feest. Maar niet overal. Op de onveilige wegen schuiven de convooien voorzichtig naar hun bestemming. In de buurt van Deudeul worstelt een colonne urenlang met zes vernielde bruggen, talloze wegversperringen en afgravingen. En uit Tjikatomas vertrekt een kleine patrouille om een zwaargewonde naar Tasikmalaja te brengen. De avond tevoren hebben een man of zes met klewangs de wacht aangevallen.
(…)
En de generaal rijdt met een stafcar vol speculaas naar de buitenposten.
Bron citaat hierboven: Wij werden geroepen. De geschiedenis van de 7 December Divisie, met zweten en zwoegen geschreven door twintigduizend Nederlandse mannen, in inkt geboekstaafd door Alfred van Sprang
Het herinneringsalbum vond ik in de nalatenschap van mijn oom W.A. van Tiel (*1916 Gorinchem – †2012 Terborg). Na de oorlog werd hij naar Nederlands Indië gezonden met de Verbindingsafdeling van de 1e Divisie 7 december. Hieronder een wapenschildje van de divisie dat ik tussen zijn spullen vond, waarschijnlijk van een reünie in de jaren 1960.
> Zie ook: Nederlands Indisch fotoalbum
> Tijdens de Duitse bezetting van Nederland was mijn oom krijgsgevangene in Duitsland.
Uit vervlogen tijden:
Nederlands Indië 1947
Vandaag, 15 augustus, is de jaarlijkse Indië herdenking. Op 15 augustus 1945 capituleerde Japan en kwam er een einde aan de tweede wereldoorlog in Azië. Nederlands Indië was in die oorlog door Japan bezet, Nederlanders kwamen in kampen terecht. Veel vrouwen werden in soldatenbordelen ingezet als wat eufemistisch troostmeisjes werd genoemd. Het Japanse regime was vaak wreed.
Op NPO Focus een uitgebreid artikel met video’s over de Japanse bezetting: Hoe hebben Nederlanders de bezetting van Nederlands-Indië ervaren?
Veel Nederlanders weten maar weinig af van deze ‘tweede dodenherdenking’ in augustus. Ellen Deckwitz schreef daar een lezenswaardige column over: Te lang stil.
Na de Japanse capitulatie werd de oude orde van koloniale overheersing over Nederlands Indië niet hersteld. Nationalisten riepen de onafhankelijkheid van Indonesië uit, waarop Nederland reageerde met de zogenoemde politionele acties, die gewoon een nare koloniale oorlog waren. De herdenking van in Nederlands Indië gevallen militairen is daarom omstreden.
Fotoalbum
Een oom van mij ging na de oorlog ook als miltair naar Indië. In een fotoalbum van hem vond ik bovenstaand papier dat door de decoratie lijkt te refereren aan kerstmis. ‘In onderlinge samenwerking met de Ned. Ind. burgery, Rode-Kruis en ‘NIWIN’’, zo vermeldt het biljet. NIWIN staat voor Nationale Inspanning Welzijnsverzorging Indië. Die organisatie zorgde voor het welzijn van Nederlandse militairen in Indië. Het waren de nadagen van Nederland in Indië.
Mijn oom was achteraf trouwens nogal kritisch over ons optreden in Indië.
Een paar foto’s uit zijn Indische album:
Tandjong Priok (Nederlands Indië) 1947
Nederlands Indië 1947
Tjiseeng (Nederlands Indië) 1947
Utrecht 2018
Onlangs kwam ik het boek van de foto hierboven tegen: Oost-Indische dames en heeren van Jan ten Brink. Het werd genoemd in Indië in de goede ouden tijd van Victor Ido.
Nederlands Indië, goede oude tijd, tempo doeloe – het is inmiddels lang geleden, dat koloniale verleden van Nederland. Het lijkt nu voor de meeste Nederlanders weg te zakken in vergetelheid, zoals ik al eens schreef.
Die tijd was trouwens lang niet altijd goed voor de oorspronkelijke bewoners van Indonesië. Nederlands geschiedenis daar is vol van geweld en uitbuiting. Piet Hagen heeft het aantal oorlogen in Indië geteld en komt tot zo’n vijfhonderd ‘min of meer afgebakende militaire confrontaties’.
Het boek Oost-Indische dames en heeren (uit het einde van de negentiende eeuw) gaat niet voor niets voornamelijk over de koloniale elite. De oorspronkelijke bevolking komt slechts langs als dienstbode en koelie. De Indo’s, mensen van gemengde afkomst, maken wel deel uit van het verhaal, maar vooral in het laatste deel van het boek wordt duidelijk dat veel blanken op hen neerkeken.
Het verleden is vaak niet de goede oude tijd, die we er zo graag van maken.
rss