Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Utrecht 2013

Over democratie en verkiezingen valt veel te zeggen. Politici worden geacht naar hun achterban te luisteren, maar tevens het algemeen belang en de rechtsstaat te bewaken. Voorwaar een ingewikkelde taak, waar vele politici niet tegen opgewassen zijn.

Democratie is veel meer dan ‘meeste stemmen gelden’. Een meerderheid die minderheden onderdrukt of discrimineert bijvoorbeeld, is geen democratische meerderheid, want democratie houdt ook in dat iedereen gelijk bestaansrecht heeft.

Op de foto (van een gekraakt voormalig benzinestation) de kreet:

Als verkiezingen echt wat zouden uitmaken, dan waren ze allang verboden!

Cynisch?

Meer commentaren | Meer foto’s

Minister Rosenthal van Buitenlandse zaken vindt dat ontwikkelingsorganisatie ICCO geen organisaties mag steunen, die oproepen tot een boycot van Israel. Hé, in een democratie mag je toch een mening hebben?

Een boycot is een bekend middel om onwillige staten in het gareel te krijgen. Israel is zo’n onwillige staat. Het lapt al zo’n veertig jaar het internationale recht en talloze resoluties van de Verenigde Naties aan zijn laars en knijpt de Palestijnen op de westoever economisch helemaal af. Geweld van de kant van Israel is vrijwel zonder uitzondering disproportioneel. Het aandringen op een boycot ligt dus voor de hand – dat is een vreedzaam (!) drukmiddel. In een democratie mag je daar toch een mening over hebben?

Blijft de vraag of een gesubsidieerde instelling een andere mening mag hebben dan de subsidiërende overheid. Ja, natuurlijk, daarvoor is het systeem van subsidies en Niet-Gouvernementele Organisaties juist in het leven geroepen. Als het zou gaan om een verlengstuk van de overheid, was dat allemaal niet nodig. Uitzondering op die regel zouden alleen oproepen tot gewelddadige acties moeten zijn.

Gevreesd moet worden dat we (populistisch) rechts hier leren kennen. De volgende stap zal wel zijn dat Den Haag de publieke omroep de wet wil voorschrijven en een einde maakt aan de redactionele onafhankelijkheid van ‘Hilversum’.

Het is een groot goed dat er een maatschappelijk middenveld bestaat, waar mensen kritisch meedenken over de samenleving en de situatie in de wereld. Treurig dat rechts dat niet ziet en afwijkende meningen uit wil roeien. In het Italië van Berlusconi zien we waar dat toe leidt.

Zie ook Hoe gevaarlijk is de opkomst van PVV en collega’s?

Meer commentaren

Januari 2011

Het is niet altijd een zegen dat je tegenwoordig ook vanuit het buitenland via internet op de hoogte kunt blijven van het nieuws uit Nederland. Zo bleef mij, ondanks de afstand van zo’n tienduizend kilometer, het nieuws over het dubbele paspoort van een staatssecretaris en Wilders’ ongenoegen daarover niet bespaard.

Wat maakt het in hemelsnaam uit als iemand in een globaliserende wereld meerdere nationaliteiten heeft? Denkt Wilders nu echt dat iemands loyaliteit bepaald wordt door het wel of niet hebben van een tweede paspoort? En dat de (volgens Wilders) dubieuze loyaliteit aan Nederland ineens anders wordt door het inleveren van het tweede paspoort? Hij gelooft het natuurlijk zelf niet. Allemaal symboolpolitiek, oftewel wapperende waanzin.

Oktober 2010

In Brazilië zijn aanstaande zondag presidentsverkiezingen. President Lula is na twee ambtsperiodes niet herkiesbaar. Wie de balans opmaakt van acht jaar regering Lula, komt tot een gemengd beeld.

Economisch gezien is Brazilië sterk gegroeid onder Lula. Grote aantallen Brazilianen zijn vanuit de onderklasse toegetreden tot de middenklasse en hebben nu een goed inkomen, huisvesting en een auto. Dat was zeker ten dele te danken aan de regering Lula, die een (niet zo links) economisch beleid voerde, gericht op stabiliteit. Ook de sociale programma’s van de Arbeiderspartij, zoals de Bolsa Família droegen bij aan de armoedebestrijding.

Wat uitbleef waren de zeer noodzakelijke hervormingen van het onderwijs, de gezondheidszorg en het (groot)grondbezit. Sommige commentatoren zeggen dat president Lula zijn populariteit beter had moeten uitbuiten om ook op deze terreinen vooruitgang te boeken, maar de harde werkelijkheid was dat Lula’s partij maar een kleine minderheid in het parlement had. Voor elke maatregel moesten coalities gesloten worden, wat in Brazilië gepaard gaat met het vergeven van baantjes en regelrechte omkoping. Ook Lula’s arbeiderspartij maakte zich daar volop aan schuldig, ondanks haar ethische houding in de oppositie. Veel Brazilianen vinden dat normaal: “nu is het onze beurt!”.

Opvallend is dat ook in Brazilië een fel revanchisme leeft in de stijl van aanhangers van Fortuyn en Wilders, die menen (wellicht terecht) dat de elites hen niet vertegenwoordigen. Ook in Brazilië heerst er een sterk wij/zij-gevoel, niet tussen buitenlanders en autochtonen, maar tussen (voormalige) armen en (in hun ogen) rijken. Zorgwekkend.

Alles bij elkaar is het Brazilië tijdens het bewind van president Lula economisch zo goed gegaan dat de verwachting is dat de kandidaat van de Arbeiderspartij, Dilma Rousseff, zondag (of in de tweede ronde) de presidentsverkiezing zal winnen. Zal zij wel de structurele hervormingen willen en durven aanpakken?

Uitgebreide balans regering Lula

September 2010

Meer Brazilië