Praag (Tsjechië) 2016
Praag kent veel fraaie gebouwen. Dit is een grote bierhal annex restaurant, al mag je zoiets moois wellicht geen bierhal noemen. Nog een foto:
Praag (Tsjechië) 2016
Archive for the ‘restaurant’ tag
Chic restaurant
Praag (Tsjechië) 2016
Kijk, dat is nog eens een entree, in dit geval naar een chic café-restaurant:
Praag (Tsjechië) 2016
Pas goed op je kinderen in Utrecht
Utrecht 2017
In Utrecht zag ik dit bordje. Wellicht opgehangen door een gefrustreerde restauranteigenaar, die loslopende kinderen in zijn etablissement zat was. Die kunnen inderdaad een grote bron van ergernis zijn.
Toch wel een wat macaber grapje als je weet dat (kind)slaven echt bestaan, ook in ons deel van de wereld.
Istanbul: hapjeskar
Istanbul (Turkije) 2014
Deze mobiele etensverkoper heeft zich opgesteld voor de Burger King en andere eetgelegenheden op het Taksimplein in Istanbul.
Haydarpaşa Gari interieur
Istanbul (Turkije) 2014
Het station dat gisteren en eergisteren op dit weblog stond is ook van binnen monumentaal.
Feijoada heeft niets met slaven te maken
De in Brazilië bekende schotel feijoada, een bonenschotel met stukken vlees, ui en knoflook zou volgens de overlevering komen van de slaven, die de resten vlees (oren, botten, poten en dergelijke) van het ‘grote huis’ (casa grande) kregen. In restaurants en door mensen met genoeg geld wordt de feijoada uiteraard met beter vlees bereid.
Het verhaal dat de feijoada afstamt van gerecht van de slaven, is evenwel niet waar. De Braziliaanse feijoada is een variant van Europese gerechten. Bijvoorbeeld van Portugese gerechten uit Estremadura, de Beiras, Trás os Montes en Alto Douro, waar traditioneel verschillende soorten bonen werden vermengd met groenten en worst, varkensoren en -poten. Dit soort schotels zijn vrij algemeen in Europa. Denk aan de Franse cassoulet, de Spaanse cozido madrileña en de Italiaanse casseruola of caserola milanesa.
Het soort bonen varieert van streek tot streek. In Brazilië gebruiken ze zwarte bonen. In de loop der jaren is de feijoada ontwikkeld tot een rijk gerecht, dat vaak op vrijdag en zaterdag op het menu staat.
Brazilië: restaurant per kilo
Restaurantes por kilo | por quilo (beide schrijfwijzen komen voor) (restaurants per kilo) zijn in Brazilië een bekend verschijnsel. Je gaat langs een zelfbedieningsbuffet, schept op wat je eten wilt, je bord met eten wordt gewogen (de weegschaal verrekent het gewicht van het bord) en na het eten reken je bij de kassa af voor de hoeveelheid eten, die je hebt opgeschept. De prijzen zijn schappelijk. De drankjes, die je bij het wegen bestelt, worden naar je tafel gebracht.
Dat is anders dan in de meeste zelfbedieningsrestaurants in Nederland, waar je een schotel vraagt aan de mensen achter de balie, of een reeds opgeschepte maaltijd uit het buffet pakt. Je stelt in Braziliaanse kilorestaurants echt je eigen maaltijd samen en je ziet dan ook dat veel mensen bijvoorbeeld een visje op hun bord doen en ook een stukje vlees en een worstje. Waarom ook niet? Zo kun je diverse smaken proeven tijdens één maaltijd. Er is ook altijd een uitgebreide balie met salades.
De Wereldomroep had eens een programma over de Braziliaanse keuken en daar kwam ook het verschijnsel kilorestaurant ter sprake. De Nederlandse ‘deskundige’ op het gebied van het Nederlandse restaurantwezen in het programma maakte een wat zure opmerking dat kilorestaurants zuinige Nederlanders wel zouden aanspreken. Een vooroordeel. Precies kunnen kiezen wat je wilt in de hoeveelheid die je wilt, is gewoon prettig.
rss