Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Brazilië, West-Papua, media en meer

Archive for the ‘wereldoorlog’ tag

Bevrijdingsdag: Truus van Lier

one comment

Foto van beeld van Truus van Lier

Utrecht 2022

Omslag van boekDit is een standbeeld van verzetsstrijder Truus van Lier. Het heeft lang geduurd, voordat ze een standbeeld kreeg, maar nu staat het er. Tot een tijdje terug moest ze het doen met een bloemenhulde (foto onderaan).

Truus van Lier, geboren in 1921, kwam uit een rijke familie. Het gezin woonde naast het Rietveld Schröderhuis. In 1940 ging Van Lier studeren aan de Universiteit Utrecht. Ze werd lid van het studentencorps UVSV en een studentenverzetsgroep.

In 1943 infiltreerde ze in de NSB en Wehrmacht als 22-jarige en werden haar kleine verzetsdaden steeds groter. Op 3 september 1943 schoot ze de Utrechtse NSB-hoofdcommissaris van politie Gerard Kerlen dood bij zijn huis aan het Willemsplantsoen in Utrecht. Ze had hem in de periode daarvoor lange tijd geschaduwd.

Enkele weken later werd Van Lier opgepakt. In concentratiekamp Sachsenhausen werd ze op 27 oktober 1943 gefusilleerd.

> Bovenstaand citaat komt uit het artikel over het boek Truus van Lier, Het leven van een verzetsvrouw van RTV Utrecht.

Foto van bloemen op oever van singel, die de naam Truus vormen.

Utrecht (foto van de website voor Truus van Lier)

Krijgsgevangen

5 comments

(Edit 10 maart 2024: tekst op diverse punten gecorrigeerd)

Groepsfoto van krijgsgevangen officieren

Tekst achterkant foto: Stanislau juni ’43

Deze foto vond ik in de nalatenschap van mijn oom W.A. van Tiel (*1916 Gorinchem – †2012 Terborg). Hij was tijdens de Duitse inval in Nederland in 1940 als tweede luitenant van de landmacht gelegerd in de Achterhoek. (Zie zijn foto’s van de mobilisatie daar.) Na de capitulatie moesten Nederlandse militairen in krijgsgevangenschap. Op de foto staat mijn oom helemaal links.

Als je deze foto ziet, lijken de omstandigheden voor de officieren niet zo slecht, maar de documentaire aan het einde van deze post laat zien dat dat in ieder geval niet voor de manschappen gold.

Over het krijgsgevangenkamp Stanislau lees ik op Wikipedia:

Kamp Stanislau, ook bekend als Stalag 371, was een krijgsgevangenkamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het lag in Stanislau, een stad die tot 1918 deel was van Oostenrijk-Hongarije, in het interbellum onder de naam Stanisławów Pools was, in 1939 als gevolg van het Molotov-Ribbentroppact werd ingelijfd door de Sovjets en op 26 juli 1941 werd ingenomen door de nazi’s en die nu als Ivano-Frankivsk in Oekraïne ligt. Uiteindelijk zou het kamp van 1942 tot begin 1944 plaats bieden aan tweeduizend Nederlandse officieren die tussen 1940 en 1942 krijgsgevangen waren genomen in Nederland. Enkelen van de Nederlandse gevangenen wisten te ontsnappen uit Stanislau.

Eerst in Oflag V A
Mijn oom werd op 15 mei 1940 in Ede krijgsgevangen genomen en zat aanvankelijk in Oflag V A in Weinsberg, deelstaat Baden-Württemberg, Duitsland. Van daaruit schreef hij op 25 mei 1940 aan zijn vrouw:

Foto van achterkant briefkaart

Voor wie moeite heeft met het handschrift:

25/5/40
Henny,
Momenteel logeer ik ergens in Duitschland, temidden van bergen en puntdraad. Zoo in Netterden bij opoe, so ist es aus. Maar binnen eenige weken kom ik toch weer naar het schoone Holland, waar wel veel veranderd zal zijn. Dol ben ik op brieven uit Holland, het eenige om de tijd te verdrijven. M’n adres staat andere kant links onder, denk om vermelding 177, als ik goed heb is de brief portvrij. Schrijf eens over het fraaie Doetinchem, denk aan de censor. Vanmorgen gaan we wandelen, onder geleide, als op kostschool. Nr 177 groet je, het beste!

Foto van voorkant briefkaart

 

Zoals mijn oom schreef, verwachtte hij in 1940 snel naar Nederland te komen wat ook gebeurde. Naar ik begrijp ging mijn oom toen bij de Opbouwdienst werken.

Foto van id-kaart opbouwdienst

 

Terug in gevangenschap
In 1942 werden de militairen echter opnieuw in krijgsgevangenschap gevoerd, zoals in de bekendmaking hieronder wordt aangekondigd. Toen zal hij naar kamp Oflag XIII B zijn gebracht en later naar Stanislau (Stalag 371).

Foto van kant 1 bekendmaking

Foto van kant 2 bekendmaking

Het krijgsgevangene-identiteitsplaatje van mijn oom:

Foto van identiteitsplaatje

Zijn Personalkarte:

Foto van persoonskaart van gevangene

 

Toen het rode Leger oprukte werden de Nederlanders begin 1944 geëvacueerd naar Oflag 67 Neubrandenburg waar hij uiteindelijk werd bevrijd.

Na de oorlog diende mijn oom onder meer in Nederlands Indië. Hij was achteraf kritisch op het Nederlandse optreden daar.

Noot 10 maart 2024: fouten (verwarring over kampen en volgorde) hersteld en links toegevoegd. Met dank aan Eric (zie reacties) en excuses voor de trage overname van de correcties.

Documentaire over Nederlandse militairen in krijgsgevangenschap:

Bevrijdingsdag: monument voor verzet

2 comments

Foto van monument

Utrecht 2018

Dit monument eert het verzet tegen de Duitse bezetting van Nederland 1940 – ’45. Het is ontworpen door Willem Johannes Valk. Het gedicht op de sokkel is van Hendrik de Vries. Het staat in Utrecht bij De Inktpot, het hoofdkantoor van Prorail, vroeger van de Nederlandse Spoorwegen.

Foto van tekst op sokkelHet gedicht luidt:

Aan hen die nimmer bukten.

’t  Geheim en hecht verbond
van wrekers der verdrukten
Voor wie geen recht bestond.

Der weerloos weggerukten
gekwelden en gesarden
Waar zoveel wachtensmoeden
in rouw en vrees verstarden.

Wat slagen ook mislukten
wat makkers wreed verbloedden –

Zij streden en volhardden.

Op de andere kant van de sokkel staat:

1940 – 1945
Onthuld op 17 SEPT. 1949

5 jaar na het begin van de
spoorwegstaking

Directie & Personeelraad

(Kleine foto groter door erop te klikken.)

Truus van Lier
Een heel ander soort monument is de bloemenhulde voor Truus van Lier, dat ook in Utrecht te vinden is.

Truus van Lier was “een rechtenstudent en verzetsstrijdster, in 1943 op 22-jarige leeftijd geëxecuteerd in concentratiekamp Sachsenhausen. Dit omdat ze een beruchte Utrechtse hoofdcommissaris had doodgeschoten: de NSB-er Gerard Kerlen. Die zocht hier fanatiek naar ondergedoken Joden.

Utrecht had geen standbeeldje over voor Truus van Lier. Omdat het gevoelig lag dat de NSB hier haar hoofdkwartier had, aan de Maliebaan? Omdat Truus lid was van de Amsterdamse studentenverzetsgroep CS-6? Die pleegde van alle verzetsgroepen de meeste aanslagen. De leden waren zeer links tot min of meer communistisch, geen pre, na de oorlog. En vrouwen waren er volkomen gelijkwaardig aan mannen.” Bron.

Aanvulling mei 2022 (1): Boek over Utrechtse Truus van Lier: waarom schoot het meisje met de ‘vergeet-me-niet-ogen’ een NSB’er dood?

Aanvulling mei 2022 (2): Er is nu een standbeeld voor Truus van Lier.

Utrecht (foto van de website voor Truus van Lier)

Dodenherdenking

7 comments

Foto van standbeeld van man

Maarn (Utrecht) 2018

Ter gelegenheid van dodenherdenking vandaag het monument voor de gevallenen in Maarn op de Utrechtse heuvelrug.

Meer over de geschiedenis van dodenherdenking: Wanneer begon de traditie van twee minuten stilte? (Andere Tijden).

Written by Bert Ernste

mei 4th, 2019 at 5:24 am

Nederlands Indisch fotoalbum

2 comments

Uit vervlogen tijden:

Vel met postadres en afzender

Nederlands Indië 1947

Vandaag, 15 augustus, is de jaarlijkse Indië herdenking. Op 15 augustus 1945 capituleerde Japan en kwam er een einde aan de tweede wereldoorlog in Azië. Nederlands Indië was in die oorlog door Japan bezet, Nederlanders kwamen in kampen terecht. Veel vrouwen werden in soldatenbordelen ingezet als wat eufemistisch troostmeisjes werd genoemd. Het Japanse regime was vaak wreed.

Op NPO Focus een uitgebreid artikel met video’s over de Japanse bezetting: Hoe hebben Nederlanders de bezetting van Nederlands-Indië ervaren?

Veel Nederlanders weten maar weinig af van deze ‘tweede dodenherdenking’ in augustus. Ellen Deckwitz schreef daar een lezenswaardige column over: Te lang stil.

Na de Japanse capitulatie werd de oude orde van koloniale overheersing over Nederlands Indië niet hersteld. Nationalisten riepen de onafhankelijkheid van Indonesië uit, waarop Nederland reageerde met de zogenoemde politionele acties, die gewoon een nare koloniale oorlog waren. De herdenking van in Nederlands Indië gevallen militairen is daarom omstreden.

Fotoalbum
Een oom van mij ging na de oorlog ook als miltair naar Indië. In een fotoalbum van hem vond ik bovenstaand papier dat door de decoratie lijkt te refereren aan kerstmis. ‘In onderlinge samenwerking met de Ned. Ind. burgery, Rode-Kruis en ‘NIWIN’’, zo vermeldt het biljet. NIWIN staat voor Nationale Inspanning Welzijnsverzorging Indië. Die organisatie zorgde voor het welzijn van Nederlandse militairen in Indië. Het waren de nadagen van Nederland in Indië.

Mijn oom was achteraf trouwens nogal kritisch over ons optreden in Indië.

Een paar foto’s uit zijn Indische album:

Foto van ophaalbrug

Tandjong Priok (Nederlands Indië) 1947
 

Foto van militair bij jeep

Nederlands Indië 1947
 

Foto van indische kinderen

Tjiseeng (Nederlands Indië) 1947

Bevrijdingsdag … komen we ooit van oorlog af?

2 comments

Foto van beeld van Zadkine

Parijs 2017

Ter gelegenheid van bevrijdingsdag het beeld ‘De verwoeste stad’ van Ossip Zadkine. Althans, dit is een model dat ik zag in het Zadkine Museum in Parijs. Het echte beeld staat in Rotterdam ter herinnering aan het bombardement door Duitse vliegtuigen in mei 1940.

Oorlog, ik schreef het eerder, is vreselijk en dat beeldt dit standbeeld mooi uit. Al kan geen kunstwerk tegen de werkelijkheid op.

Written by Bert Ernste

mei 5th, 2018 at 5:27 am

Duitse bezetting: patriottisme

leave a comment

Foto van houten wapenschild met zeilschip

Utrecht 2014

Behalve ‘De ballade van de ter dood veroordeelden’ hing bij mijn oma vroeger ook dit schildje aan de muur. Naar ik aanneem een uiting van het onvermijdelijke patriottisme, in woord zo niet in daad, van veel Nederlanders tijdens de Duitse bezetting. Onbekend is of dit huisvlijt is of een gekocht ding.

Zie ook Bevrijding, eerder op dit weblog.

Meer foto’s

Written by Bert Ernste

mei 5th, 2014 at 3:21 pm

Bevrijding

leave a comment

Foto van herinneringsbekers bevrijding en boeken over de oorlog

Utrecht 2014

Foto van bevrijdingsbekersWie in de jaren vijftig en zestig opgroeide kreeg uiteraard het een en ander mee over de tweede wereldoorlog en de Duitse bezetting van Nederland. Jeugdboeken als Reis door de nacht van Anne de Vries en Van Hollandse jongens in de Duitse tijd van Aart Romijn las ik diverse malen (rechts op de foto). Uiteraard was goed en fout in dergelijke boeken erg helder en we maakten ons als jongere graag wijs dat we in de oorlog ook helden zouden zijn geweest.

Later leer je de nuances kennen, de bekende grijstinten, waar zoveel discussie over is.

Schrijver Simon Vestdijk was daar al vroeg bij met zijn Pastorale 1943, waaruit blijkt dat ook kleinzielige factoren een rol spelen bij de besluiten die mensen nemen. Iemand aan de Duitsers verraden vanwege een teleurstelling in de liefde bijvoorbeeld.

In 1960 kreeg ik op school de rechtse ‘bevrijdingsbeker’. De andere, uit 1955, verwierf ik veel later.

Zie ook ‘De oorlog weer zwart-wit willen zien is perverse nostalgie’.

Written by Bert Ernste

mei 5th, 2014 at 6:47 am

Dodenherdenking 2

leave a comment

Foto van ingelijst, handgeschreven gedicht

Utrecht 2014

Bij mijn oma thuis hing in mijn jeugd een ingelijst, handgeschreven gedicht over gevangenen van de Duitse bezetter, die vreesden voor hun leven.

Het maakte diepe indruk op mij als jonge knaap, die de nodige oorlogsverhalen had gehoord en gelezen. Bijvoorbeeld Reis door de nacht van Anne de Vries en Van Hollandse jongens in de Duitse tijd van Aart Romijn.

Het was de ‘Ballade van de ter dood veroordeelden’ door Yge Foppema, die het gedicht schreef in zijn cel in het zogenoemde Oranjehotel, de gevangenis van Scheveningen.

Foto van detail van het gedichtDe ballade van de ter dood veroordeelden

‘God, help mijn vrouw en kinderen! Ik kom wel terecht!’
Haastig met potlood gekrabbeld opschrift op den binnenkant
van een celdeur in het Binnenhof te ‘s-Gravenhage.

Een zware hand legde zich op zijn schouder
En onderbrak zijn dagelijkschen gang.
Heel even ging zijn adem wat benauwder,
Toen ging hij rustig mee. Hij was niet bang.
Dat dit eens komen moest wist hij allang.
Wie, die den strijd aanbindt, schuwt de gevaren?
Menig soldaat sterft in zijn beste jaren.
Maar toen het land riep, volgde hij dien drang.
Op ’t Binnenhof heeft hij heel zacht gezegd:
‘Heer, help de mijnen! Ik kom wel terecht!’

Er zat een jonge man in Scheveningen,
Die had gesaboteerd en opgeruid,
Wapens gesmokkeld en nog andere dingen,
Tot hij verraden werd. Toen was het uit.
En een paar cellen verder zat zijn bruid.
Zij waren altijd in elkaars gedachten.
Terwijl zij samen op het einde wachtten.
Een vonnis, en zes kogels tot besluit.
Iederen avond hebben zij gezegd:
‘Heer, help den ander! Ik kom wel terecht!’

En in de cel daarnaast een jonge jongen,
Die eens de vreugde van zijn ouders was.
Toen hij thuis was, had hij altijd gezongen.
Zijn oogen waren klaar als zuiver glas.
Hij nam zijn leven toen het nog maar pas
Begon en wierp het in de schaal der vrijheid.
Hij offerde het met dezelfde blijheid
Waarmee hij door zijn jeugd gedarteld was.
Steeds heeft hij dit gebed voor God gelegd:
‘Heer, help mijn ouders! Ik kom wel terecht!’

Allen, allen: de man met grijze haren,
Die elken avond psalm zingt in zijn cel,
De jeugdigen, en die op rijper jaren,
Gehoorzaamden het innerlijk bevel –
Zij stonden op hun post en wisten wel:
Wij zijn gering in aantal, weinig krachtig,
De vijand is barbaarsch en overmachtig,
En als hij toeslaat, treft zijn wraak ons fel
En het vergaat ons en den onzen slecht……
God sta hen bij! Wij komen wel terecht!

Prinsesse van Oranje, hoog verheven.
Die het symbool van ons verlangen zijt,
Wij weten wel: dit kost ons straks het leven,
Wij zien het licht nog slechts een korten tijd.
Maar als wjj aanstonds vallen in den strijd
En eenzaam sterven op de hei in Haren,
Dan willen wij een laatsten zucht bewaren
Voor dit gebed op weg naar de eeuwigheid:
Heer, Uw soldaat, die sneuvelt in ’t gevecht,
Smeekt U: help Holland! Ik kom wel terecht.

Yge Foppema

Written by Bert Ernste

mei 4th, 2014 at 11:53 am

Dodenherdenking

2 comments

Foto van gedenkplaat voor twee verzetsstrijders van de PTT

Utrecht 2012

De tekst op deze gedenkplaat luidt: “W.J. Heukels – L.J. Lans gaven hun leven voor Nederland en Oranje. Hun zwijgen redde hun medewerkers”. Daarboven een schild met de letters PTT. Het gaat blijkbaar om medewerkers van de PTT. Onderaan handen, die iets met een draad lijken te doen. Links de Utrechtse Domtoren.

PTTers in Utrecht zetten onder de neus van de Duitse bezetters verbindingen op voor de inlichtingendienst van het verzet. Het is mij onbekend of dit Heukels en Lans en hun medewerkers betrof. Waarschijnlijk wel, want op Wikipedia vind ik:

Wolter Heukels (verzetsnaam: Ome Jan) was eerste opzichter bij de PTT en was lid van de Ordedienst (OD). In september 1944 leerde Heukels enkele leden van de Knokploeg Utrecht, die een clandestiene telefoonpost in het hoofdgebouw van de Nederlandse Spoorwegen in Utrecht bedienden, hoe ze door de Duitsers gevoerde telefoongesprekken konden afluisteren. Met behulp van de verkregen gegevens werden ongeveer zestig treinen door sabotage, beschieting of bombardement verhinderd hun bestemming te bereiken.

Heukels werd op 16 oktober 1944 samen met Leendert Johannes Lans, die ook bij de telefoonpost betrokken was, door de Sicherheitsdienst (SD) gearresteerd en als Todeskandidat opgesloten in het Huis van Bewaring aan de Weteringschans in Amsterdam. Op 22 januari 1945 werden beiden bij een vergeldingsactie voor een bomaanslag op de machinefabriek Jaffa in Utrecht op het terrein van de fabriek gefusilleerd. Heukels werd begraven op de N.H. Begraafplaats Oud Kralingen in Rotterdam (rij 22, nummer 459).

Bij Koninklijk Besluit Nr. 17 van 7 mei 1946 werd Heukels postuum onderscheiden met het Verzetskruis 1940-1945. Zijn naam wordt vermeld op twee oorlogsmonumenten in Utrecht. Ook is daar een straat naar hem genoemd, de Wolter Heukelslaan.

De gedenkplaat is te vinden op de Begraafplaats Soestbergen in Utrecht, maar is wellicht afkomstig uit het voormalige postkantoor aan de Neude in Utrecht. Of er zijn twee gelijke plaquettes.

Meer foto’s

Written by Bert Ernste

mei 4th, 2014 at 6:38 am