Bert Ernste – Utrecht | São Paulo • weblog

Gent (België) 2018

Dit gedenkteken is gewijd aan de eerste wereldoorlog (waarin Nederland neutraal bleef) met daaraan toegevoegd twee plaquettes over oorlog 1940-’45.

> De Eerste Wereldoorlog snel verteld

Gent (België) 2018

Een gedenkplaat in het Belgische Gent voor de oorlog 1914-’18, waarin Nederland neutraal bleef. Nederland had wel de mobilisatie van de strijdkrachten bevolen.

Mobilisatiekruis 1814 – 1918

Deze onderscheiding, het mobilisatiekruis 1914- 1918, kwamen we tegen bij het uitruimen van het ouderijk huis.

Mijn grootvader A.E. Ernste (*1892 Batavia – †1940 Doetinchem) kreeg hem voor zijn bijdrage aan de mobilisatie voor de eerste wereldoorlog. Nederland bleef daarin uiteindelijk neutraal. Ik weet niet waar mijn opa mobilisatiedienst heeft gedaan, wel dat hij bij marine was.

Meer over de mobilisatie in de zomer van 1914


Doorn (Utrecht) 2019

Hier ligt de Duitse keizer Wilhelm II begraven in het Utrechtse Doorn. Na de eerste wereldoorlog werd hij afgezet en kwam hij als balling in Nederland wonen. Eerst als gast in kasteel Amerongen, daarna in Huis Doorn te Doorn.

Opvallend was dat er (in 2019) bloemen lagen voor de deur van de graftombe van de keizer. Blijkbaar heeft de keizer nog steeds bewonderaars.

Het park waarin dit graf en de woning van de keizer in ballingschap liggen, noemden we in mijn Doornse jeugd ‘het park van de Duitse keizer’.

Zie ook Doorn: enge oude vrouwtjes en de Duitse keizer (Jeugdherinnering).

Doorn (Utrecht) 2019

Dit is Huis Doorn, waar na de eerste wereldoorlog (waarin Nederland neutraal bleef) de afgezette duitse keizer kwam wonen, mede dank zij hulp van koningin Wilhelmina: ‘Wilhelmina regelde komst Onkel Willy’ (NRC).

Zie ook Doorn: enge oude vrouwtjes en de Duitse keizer (Jeugdherinnering).

Als kind woonde ik een aantal jaren aan de Van Nagelllaan in Doorn. Van Nagelllaan met drie ellen. Die drie ellen vond ik reuze interessant, dus die vermeldde ik nadrukkelijk, als ik ergens mijn adres moest opgeven.

Vlak bij was een bos, waar we als kinderen veel speelden. Boompje klimmen en zo. Iets dieper in dat bos stond een huisje. Iemand beweerde dat daar heksen woonden en als kind geloofde je dat, althans je vond het riskant om het niet te geloven. Op een dag waagden een vriendje en ik ons dichter bij dat huisje dan anders. Vanuit de bosjes loerden we gefascineerd en wat angstig naar dat eenzame woninkje.

Ineens kwam een van de (in ieder geval in onze ogen) oude vrouwen naar buiten. Als mijn herinnering mij niet bedriegt, met een emmer om die bij de pomp te vullen. Het idee dat het misschien wel heksen waren, die daar woonden, kwam heftig naar boven en we renden zo hard we konden weg.

Nog tijdens mijn jeugd hebben dat stuk bos en dat eenzame huisje plaats gemaakt voor flats (toen een veelbesproken nieuwigheid in Doorn) en uiteindelijk een hele woonwijk.

Dicht bij, aan de overkant van de Langbroekerweg was ‘het park van de Duitse keizer’ (Huis Doorn). Dat vond ik, jong als ik was, ook spannend. Vagelijk begreep ik dat de Duitse keizer (Wilhelm II) een hoog iemand was geweest, die uit Duitsland was gevlucht na de (eerste wereld)oorlog. Mijn vader vertelde dat de keizer een hele trein met inboedel bij zich had. Dat maakte veel indruk.

Als hobby had de keizer hout hakken, zo was het verhaal. Met kinderlijke verbazing zag ik in het park, dat toen vrij toegankelijk was, de graven van de honden van de keizer, compleet met grafstenen. Een echt graf voor huisdieren was toen nog ongewoon. Een keer mochten we schaatsen op de slotgracht van Huis Doorn, zoals de woning van de Duitse keizer heette. Dat de keizer in het park in een klein mausoleum opgebaard lag, vond ik als kind maar een eng idee, al had ik nauwelijks begrip wat ‘dood’ was.

Huis Doorn is nu een museum.

Aanvulling november 2018: Koninging Wilhelmina was actief betrokken bij het uitnodigen van de Duitse keizer, maar ontkende dat altijd: ‘Wilhelmina regelde komst Onkel Willy’ (NRC).